fimmtudagur, nóvember 24, 2005

Ófriðaseggir: Lítil aðvörun!

Margir Íslendingar sem aðhyllast stefnu sem er stjórnvöldum ekki þóknaleg telja sig geta sloppið alfarið við athæfi sem tíðkast erlendis, svo sem í Sádi-Arabíu eða Bandalag Norður-Ameríku. Hér eiga róttæklingar máske von á nokkrum skrámum, þessvegna aðeins andað að sér táragasi og ef til vill fengið fægða kylfu í höfuðuð, með öðrum orðum, að hér ekki sé mikil hætta á handahófskenndum handtökum, dularfullum hvörfum, ofstopafullum aðgerðum þrælshunda valdstjórnarinnar eða vafasömum dauðdögum hér á okkar ástsæla og kæra fróni, bara furðuleg mannshvörf á borð við Gvend og Geira.

Nú er ég ekki vanur að fullyrða, hvað þá að koma af stað sögusögnum eða, gvuðforðimérfráþví, fara með gífuryrði, en slæmir hlutir hafa gerst. Ekki er langt síðan að hópur útlendinga voru handteknir og vísað úr landi fyrir það eitt að nýta sér málfrelsi og skoðanafrelsi sem við vesturlandabúar stærum okkur af (fyrir utan Bandalag Norður-Ameríku, að sjálfsögðu og að vissu leyti Stóra-Bretland einnig) og híum að þessum villimönnum langt eða stutt í austri. Einnig var hálfáttræður háskólaprófessor hrint af vel dressuðum þræli með mikilmennskubrjálæði, við frekar friðsamlega mótmæli útaf fyrrgreindum aðgerðum lögreglunnar á hendur þessara útlendinga, með þeim afleiðingum að höfuðið á honum rakst utan í tröppu og hann rotaðist. Einnig var mér tjáð frá traustum heimildum að leiksoppar svokallaðra lög og reglu neituðu að hjálpa honum, eflaust uppteknir að hafa hemil á þessum brjálæðingum, um 20 talsins. Og fyrir þá sem ekki eru kunnugir um smá nútímaíslendingasögu, þá bendi ég lesendum á dagsetninguna 31. mars 1949, á þeim tíma henti skemmtileg saga, en önnur saga er einnig áhugaverð.

Laugardagskvöldið 14. mars 1942 voru tveir kunningjar á leið inná Laufskála við Engjaveg. Þetta voru Gunnar Einarsson vélfræðingur og Magnús Einarsson, verksmiðjustjóri. Þegar þeir keyrðu eftir Hálogalandi voru þeir stöðvaðir af amerískum varðmanni og vildi hann fá að vita hvert ferðinni var haldið. Sögðu þeir einsog var hvert þeir voru á leiðinni og héldu svo áfram. Ekki var bíllinn kominn langt þegar skotið var á eftir bílnum og byssukúla hitti Gunnar í hnakkann. Vitaskuld stöðvaði Magnús bílinn samstundis og stökk skelkaður út og sá að hermenn komu hlaupandi á móti honum. Gunnar var fluttur á Laugarnesspítala og andaðist klukkan 3 að nóttu. Hann skildi eftir sig eiginkonu, Þóra Borg leikkona.

Ekki veit ég hvað stóð varðmanninum til að skjóta á saklausa borgara, ef til vill var hann taugatrekktur eða var bara að fíflast með byssuna eða fannst eitthvað dularfullt við ferðalag þessara félaga svona seint eða að þarna hafi orðið samskipaörðugleikar og félagarnir höfðu misskilið orð varðmannsins um að ´bíða´ fyrir að ´halda áfram´, ekki þori ég nú að fullyrða, þó skal ég ýja eilítið. Einsog allir sem lesið hafa góðar goðsagnir frá þessu tímabili, þá er ein sagan sem fjallar um Kommagrýluna er lötraði nær óhindrað um vesturlönd... gæti verið að skessan sú arna hafi nartað í varðmanninn þegar hann var á sínum heimaslóðum mörgum árum áður og hann hafi fundið lyktina af henni í bílnum þetta kvöld? Veit ekki. Þetta er bara áhugaverð saga.

Þannig lýkur orðum Örlagana í bili. Takk fyrir og góðar stundir.

2 ummæli:

Vésteinn Valgarðsson sagði...

Prófessorinn er reyndar ekki níræður heldur hálfáttræður.

Doddi sagði...

nú jæja. fixa það.