Jæja - ég ætla að fara til London í Júní - 3. eða 4. - gera eitthvað sniðugt. Staldra við í Sódómu, auðvitað.

NO TV-Vikan
Að vera uppalin á sjónvarpi, vídeó og tölvuleikjum frá barnæsku hefur ekki gefið mér margt í mínu lífi. Ég stundaði það áður fyrr að horfa alveg gífurlega mikið á sjónvarp, stillti klukkuna og vikudaga eftir dagskránni, stundum gekk það svo langt að ég neitaði um yfirvinnu útaf sjónvarpsþætti. Einnig horfði maður á hvaðsem er um tíma, það skipti ekki máli hvað var á á skjánum, það gat verið Stundinn okkar eða Maður er nefndur, ég mundi glápa á það af tómri skyldurækni gagnvart hinu heilaga sjónvarpi. Eða kvikmyndirnar, ég var orðinn fíkill. Tók vídéóspólu í hvert sinn sem tækifæri og fjárhagur leyfði, það skipti ekki máli hvaða ég tók, hvort það var ömurleg vísindaskáldsögu-þvæla á borð við Dollman, eða rómantískt gamamyndarsorp á borð við Ghost, þá horfi ég á, sama hversu ömurleg myndinn er. Tölvuleikjanotkun mín er ekkert betra, fokk, ég spila óhemju mikið af tölvuleikjum og ég það sem ég spila getur verið frá snilldarafþreyingu til hönnun frá helvíti. En ég spila það samt.

En nú er öldinn önnur (enda var ég mikill skjáfíkill á 20. öldinni) og hef skorið niður sjónvarpsgláp umtalsvert, en fæ reglulega fráhvarfseinkenni sem ég verð að svala með því að horfa allavega á einn þátt í sjónvarpinu, ég horfi enn á vídeó/DVD/bíó en geri talsvert minna af því en áður tíðkaðist. En að vísu er einn "löstur" sem ég enn hef, það er tölvuleikjaspilun, það verður langt í það að ég losni við þá fíkn.

Annars er hin margumrómaði Alþjóðlegi "No-Tv" Vikan, og stefnan er sett á það að hætta, að mestu, að horfa á sjónvarp. Ég er þegar byrjaður á því, og hef horft á, tja, 2 tíma af sjónvarpi í þeirri viku sem var að líða. Það er afrek. Allt í allt, þá held ég að ég sé búinn að horfa á, tja, kannski 6 tíma af sjónvarpi í þessum mánuði, jafnvel minna!

Jíppí - það verða fleiri þýðingar á næstunni. Aaaaah, þetta er yndislegt.

Vegna þess að systir mín er svo yfir sig spennt yfir afmælisdeginum mínum þá hef ég ákveðið að skrifa eilítið um það tiltekna málefni áður hún eipar yfir sig

Einsog sumir vita þá á ég afmæli í ár (vá!) á laugardaginn 25. september og þá mun ég verða 25 ára gamall. Það er sérstakur aldur. Þá á ég bara fimm ár í það að verða 30 ára gamall.

Anyways, mín magnaða systir er orðinn svo yfir sig spennt yfir þessarri dagsetningu að hún hefur ákveðið að reyna skipuleggja þetta afmæli með pomp og prakt. Hún hefur suðað í mér að blogga þetta plan og athuga viðtökurnar.

En planið er í megindráttum þessi : Að fá lánað eða leigða vöruskemmu yfir eina helgi, frá föstudegi til sunnudags, fá fjöldann allan af bílskúrsböndum og öðrum áhugasömum tónlistarmönnum hvaðanæva af landinu sem eru tilbúnir í að spila frítt og auk þess borga fyrir öll aukaleg útgjöld, því ég er ekkert sérstaklega vel fjáður maður. Bjóða haug af liði í þetta afmæli og, í sannleika sagt, verða hnetur. Koma með nóg af áfengi eða bara koma með góða skapið, og hafa afar vinalega og hátíðlega skemmtun.

Þetta er bara hugmynd í bígerð, en hún Imba er alveg í því að vilja gera þetta. Hún sendi meira segja fyrirspurn á rokk.is, og það hefur fengið, tja, sosum ágætar viðtökur.

En ég er ekki bara jafn ótrúlega spenntur yfir þessu, þó vissulega finnst mér þetta góð hugmynd og framkvæmaleg, þetta er bara svo mikið vesen fyrir einn úldinn afmælisdag. En núna væri fínt að fá einhverjar viðtökur, og endilega þið fáu sem komið hér á þessa litlu síðu mína, segjið mér hvað ykkur finnst. Ætti ég að láta verða af því? Einnig munduð þið nenna ferðast eitthvert lengst útí útnára Íslands til að taka þátt í Hornfirskum gleðskap?

Þessi texti er 1st draft, svo margt sem kemur fram er dálítið beinþýtt. Ég ætlaði að fara betur yfir þetta, en það eru samt sem áður nokkrar setningar sem ég er í miklum vafa um, og hef þá skilið eftir enska textann í sviga. Það eru sum orð sem eiga að vera í ítölsku til að undirstrika þau, en það sem þetta innlegg mun fara í gegnum minniháttar eða stórfelldar breytingar þá nenni ég ekki að bæta því inn. Orð og orðalag þarf aðeins að bæta og breyta, allar ábendingar og meira segja prófarkalesningar eru velkomnar. Njótið vel.

R fyrir Rými (b. 205)

Útskúfun : Kort örvæntingar
Stjórnun Rúms og Tíma, Geimferðir og Geimkönnun

"Borg: Skipulag af þöglum og einangruðum manneskjum sem eru lamaðar einsog eilífðarvél."
"Ferðamannaiðnaður: Aðferð sem felst í því að rými sem ekki hefur verið úthlutað fyrir framleiðslu eða húsnæði (þ.e. útrýming raunverulegs lífs) er breytt í stað þar sem hægt er upplifa fals-líf - gegn borgun."
"Áhugaverð afleiðing sem fylgir þróun samgöngukerfa er að þegar vegalengdin milli samfélaga minnkar, þá eykst vegalengdin milli einstaklinga innan samfélagana."

Í nútímaheiminum er stjórnun sjálfkrafa beitt á okkur með rýminu sem við búum í og hreyfum okkur. Það eru vissir helgisiðir sem við lifum samkvæmt - vinna, "frítími", neysla, undirlátsemi - því heimurinn okkar er hannaður eingöngu með þessa hluti í huga. Við vitum öll að verslanamiðstöðvar eru til að versla, skrifstofur til að vinna, stofur til að horfa á sjónvarp og skólar eru til að hlýða kennurum. Við ferðumst í gegnum rúm sem hafa fyrirfram ákveðinn tilgang, og allt það sem þarf til að halda okkur á sífelldri hreyfingu er að halda okkur á sömu braut í sífellu (and all it takes to keep us going through the same motions is to keep us moving along the same paths.). Það er erfitt að finna eitthvað annað að gera en að skoða og versla í Kringlunni; og, því við erum svo vön þessu, þá er erfitt að láta detta sér í hug að gera eitthvað annað þar - hvort eð er að gera eitthvað annað en að versla þarna er því sem næst lögbrot, þegar þú hugsar málið.
Það verða sífellt færri og færri af frjálsu og óbyggðu rými eftir í heiminum þar sem við getum leyft huga okkar og líkama vera frjáls og óheft. Næstum allir staðir sem þú ferð á eru í eigu einstaklings eða hópa sem hafa þegar ákveðið tilgang og fyrirframákveðin not fyrir rýmið: einkaeign, verslunarsvæði, mislæg gatnamót, þjóðvegir, kennslustofur, þjóðgarðar. Og okkar frekar fyrirsjáanlegu leiðir sem við tökum um heiminn leiða okkur sjaldnast nálægt þessum frjálsu svæðum sem eru eftir.
Þessi rými, þar sem við getum látið hugann reika óhindrað, hafa verið skipt út fyrir útfærðu, ákveðnu og stjórnuðu umhverfi einsog Disneyland - staðir þar sem þrár okkar eru áskapaðar og seldar til okkar á kostnað fjárhag og tilfinninga. Að koma sjálf með tilgang í lífið og heiminn og að skapa okkar aðferðir til að spila og leika okkur eru nauðsynlegir þættir í mannlegri tilveru; í dag, þegar við erum aldrei í rými sem hvetja okkur, þá kemur það ekkert á óvart að mörg okkar erum örvæntingafull og ófullnægð. En akkúrat útaf því að heimurinn hefur svo lítið af frjálsu svæði, og hringrás hversdagslífsins leiða okkur aldrei í þau svæði, þá erum við neydd til að fara á staði einsog Disneyland til að fá eitthvað í líkingu við leik og spennu. Ævintýrin sem hjörtu okkar þrá hafa þegar verið leyst af hólmi af fals-ævintýrum, og í staðin fyrir að skapa fáum við bara að horfa.
Okkar tími er jafn nákvæmlega upptekið og takmarkað og rýmið; vissulega, er aðgreining rýmisins formbirting á því sem þegar hefur komið fyrir tímann. Allur heimurinn lifir og hrærist samkvæmt stöðluðu tímakerfi, hannað til að samhæfa hreyfingar okkar frá einni hlið plánetunnar til annars.
Inní þessu stóra kerfi, þá er lífið okkar samræmt vinnutímanum okkar og/eða skólatíma, jafnt sem opnunartímar fyrirtækja, ferðaáætlanir almennings samgöngukerfa o.s.frv. Þessar tímaáætlanir sem stjórna lífi okkar á sér djúpar rætur og byrja á barnæsku okkar: við gleymum því að tíminn sem við eigum er að sjálfsögðu okkar eign og okkar til að ákveða hvað við gerum við hann, en skiptum honum samt í flokka á borð við vinnudagar, matartímar og helgar. Líf sem orsakast af spontant kenndum, að gera eitthvað af sjálfsdáðum og án þess að um fyrirætlun er að ræða, er óhugsandi fyrir okkur; og hinn svo kallaði "frí"tími er oftast áætlaður tími til að gera eitthvað annað en að vinna. Hversu oft sérðu sólina rísa upp? Hversu oft ferðu út að ganga á sólríkum eftirmiðdegi? Ef þú fengir óvænt tækifæri á að fara í spennandi ferð þessa viku, mundirðu gera það?
Þessi heftandi umhverfi og tímaáætlanir hefta hina gífurlegu möguleika sem lífið okkar hefur uppá að bjóða. Einnig heldur þetta okkur í einangrun frá hvort öðru. Í vinnunni okkar, þá eyðum við stórfelldum tíma í að gera eitthvað eitt tiltekið verkefni með einum tilteknum hópi, á einum tilteknum stað (eða allavega eitt ákveðið umhverfi, fyrir iðnaðarmenn og afleysingjafólk). Svona takmörkuð, endurtekinn reynsla gefur okkur afa takmarkaða sýn á heiminn, og hindrar okkur frá því að kynnast öðru fólki af öðrum uppruna og menningarheimi. Heimilin okkar einangra okkur ennþá meir: í dag aðskiljum við okkur í læstum litlum kössum, að hluta til útaf þeirri hræðslu sem auðhyggjan hefur farið með aðra, og að hluta útaf því að við trúum þessum ofsóknarkennda áráðri fyrirtækjanna sem selja okkur þjófavarnakerfin. Úthverfin líkjast öllu heldur kirkjugörðum, aðskilið fólk í kössum... rétt einsog vörurnar í verslunar-keðjunum, jafn "ferskt". Þegar þykkir veggir skilja okkur að frá nágrönnunum okkar, og vinir og vandamenn eru dreifðir útum allt land, þá er illskiljanlegt að hægt sé að hafa einhverskonar samfélag, hvað þá að skipta svæði samfélagsin á milli okkar þar sem fólk getur notið góðs af sköpunargáfu hvors annars. Og bæði heimilið og vinnan bindur okkur niður á einum stað, halda okkur kyrrstæðum, að við erum ófær í að ferðast um heiminn nema í fljótfærnislegum ferðalögum og fríum.
Jafnvel ferðamáti okkar er heftur og heftandi. Ferðaaðferðir nútímans - bílar, rútur, lestir, neðanjarðarlestir, flugvélar - halda okkur á stöðluðum leiðum, horfandi á heiminn fara framhjá okkur í gegnum skerm, einsog það væri sérstaklega leiðinlegur sjónvarpsþáttur. Hvert og eitt einasta okkar lifum í persónulegum heimi sem samanstendur af frekar vel þekktum áfangastöðum (vinnustaðurinn, matvöruverslanir, íbúð vinar þíns, dansstaðurinn) með nokkrum millileiðum (sitjandi í bílnum, standandi í strætó, gangandi upp stigann), og maður hefur varla tækifærir til að verða á vegi einhverju ófyrirsjáanlegu eða uppgötva nýja staði. Maður gæti ferðast á hraðbraut í tíu mismunandi þjóðum án þess að sjá neitt annað en malbik og bensínstöðvar, svo lengi sem hann heldur sig í bílnum. Læst á okkar leiðum, við getum ekki ímyndað okkur alvöru frjáls ferðalög, langar hnattferðir uppgötvana sem gæti leitt okkur í beint samband við glænýtt fólk og hluti á hverju horni.
Í staðinn, þá sitjum við í umferðahnútum, umkringt af tugum ef ekki hundruðum einstaklinga í nákvæmlega sömu stöðu og við, en við erum aðskilin frá þeim útaf þeim stálbúrum sem eru bílarnir okkar - þannig að þeir líta frekar út fyrir að vera hlutir en meðbræður og -systur. Við höldum að við getum séð meira af og náð frekari tengslum við umheiminn með þessum nútímaferðamáta; en ef eitthvað er, þá erum við í raun að sjá minna af honum. Er möguleikar samgöngukerfa verður stærri og meiri, þá breiða borgirnar úr sér yfir meira og meira landslag. Þegar vegalengdin lengist, þá þarf fleiri bíla, fleiri bílar krefjast meiri rýmis, þannig að vegalengdin lengist aftur... og aftur. Með þessu móti munu hraðbrautir og bensínstöðvar koma í staðinn fyrir allt sem var í fyrsta lagi þess virði að ferðast til... það er að segja allt sem þegar hefur ekki verið breytt í skemmtigarð eða vinsælan ferðamannastað.

Sum okkar sjá internetið sem "ókannað svæði (final frontier)", sem frjálst, ónýtt rými sem er enn ósnert til að kanna. Það gæti og gæti ekki verið að tölvuheimurinn (netheimurinn (cyberspace)) hafi visst frelsi í boði fyrir þá sem hafa efni á að nota og kanna það; en hvað sem það hefur uppá að bjóða, þá er það í boði með því skilyrði að við skiljum eftir líkama okkar: sjálfviljug aflimun. Mundu að þú ert líkaminn þinn jafnt sem hugur: er það frelsi að sitja á sama stað, starandi á blikkandi ljós í marga klukkutíma, án þess að nota bragð-, snerti- eða lyktarskyn? Hefurðu gleymt tilfinningunni sem fylgir því að standa berfættur á blautu grasi eða á volgum sandi, lyktinni af gúmmítré eða valhnotureyk? Manstu eftir ilminum af stilki tómata? Bjarma kertaljóssins, hina æsandi upplifun yfir að hlaupa, synda, snerta?
Í dag getum við snúið okkur að internetinu fyrir spennu án þess að hafa á tilfinningunni að við höfum verið svikin því að okkar nútímalíf eru svo þvingað og fyrirsjáanlegt að við höfum gleymd hversu ánægjuleg athafnir og hreyfingar eru í raun og veru. Hví að sætta sig við afar takmarkað frelsi sem alnetið (cyberspace) hefur uppá að bjóða, þegar það er svo mikið af upplifunum og tilfinningum í boði í hinum raunverulega heimi? Við ættum að vera hlaupandi, dansandi, hjólandi, njóta lífsins að fullnustu, skoða nýja heima - hvaða nýja heima? Við verðum að enduruppgötva líkama okkar, skynjanir okkar og rýmið í kringum okkur, og síðan getum við breytt þessu rými í nýja heima þar sem við getum komið með okkar eigin þýðingu og tilgang í.
Að lokum, verðum við að finna upp nýja leiki - leiki sem hægt er að taka þátt í þeim herteknu svæðum heimsins, leikir sem afmá fyrirfram ákveðinn tilgang svæða á borð við verslunarmiðstöðva, veitingastaða og kennslustofu, og við getum þá komið með okkar eigin tilgang samkvæmt okkar þrám og draumum. Við þurfum leiki sem geta hjálpað okkur til að ná saman, komist útúr þessum innilokuðu og einangruðu heimilum, og inná almenningssvæði þar sem við getum notið góðs af félagskap og sköpunargáfum hvors annars. Einsog þegar fólk hjálpar hvort öðru eftir náttúruhamfarir og rafmagnstruflanir sem auk þess gerir lífið þeirra aðeins spennandi (hvort eð er, þá er þetta smá tilbreyting frá frekar leiðinlega fyrirsjáanlegum heimi), þá ættu þessir leikir að geta hópað okkur saman og fengið okkur til að gera nýja og spennandi hluti. Við ættum að mála ljóð á veggi verslanasvæða, tónleika á götunum, kynlíf í almenningsgörðum og kennslustofum, fríar lautaferðir í stórverslunum, spontant hátíðir á hraðbrautum...
Við þurfum að finna upp nýjar útfærslur á tímanum og einnig nýjar aðferðir til að ferðast. Reyndu að lifa án þess að hafa klukkur og úr, án þess að samhæfa lífið við restina af hinum afar upptekna heimi. Reyndu að fara í löng ferðalög, gangandi eða hjólandi, þannig að þú mund verða var við allt sem er á milli byrjunarreits og áfangastaðar, án þess að hafa einhvern skerm eða glugga (screen) á milli. Prófaðu að skoða nágrennið eða hverfið sem þú býrð í, skima yfir landið á húsþökunum, athuga hvern krók og kima - þú mund undrast allt það falda ævintýri, sem bíður eftir því að finnast, sem bíður eftir þér!

Alvöru kort af ímynduðum heimi, ímynduð kort af alvöru heimi.
Kort nútímans lýsa heimi sem enginn manneskja hefur stigið fæti á fyrr: heimur með varlega skráðum vegalengdum og stöðluðum merkjum, frosið í tíma/ tímalaust, algjörlega tómt af tilfinningalegu umhverfi - hlutlægur heimur, því í dag vitum við öll að það er enginn heimur nema hinn huglægi. Þessi kort innihalda svo litlar upplýsingar um þýðingu mannlífsins að það er enginn furða að við villumst alltaf þegar við notum þau: við förum sífellt í hringi, komum "á réttum tíma" til okkar svokallaða áfangastaða, höfum ekki hugmynd um hvert við erum að fara og hvers vegna, hvað þá að vita hvað hægt er að finna í þessum heimi þegar við förum af þjóðveginum eða útúr höfuðborgarsvæðinu.
Ef við sköpuðum okkar eigin kort, skráum niður okkar einstaklingsbundnu upplifanir í staðinn fyrir að fá staðlaðar upplýsingar útúr mælitækjunum, þá mundi það augljóslega sýna hvað það er að vera mannvera á þessari jörð. Kannski þá mundum við skapa heim fyrir mannkyn til að lifa í, ekki tæki eða tól. Bók á borð við "On the road" er eitt dæmi um svoleiðis kort: það skráir leiðir nokkurra einstaklinga í gegnum rúm og tíma, frásagnir um tilfinningaflæðið jafnt sem líkamshreyfingu. Vissulega hjálpar þessi bók okkur ekki í að finna götunöfn eða rétta leið til bensínstöðva á Selfossi, en til langtíma litið þá mun hún hjálpa þér að ná lengra en kort af Austur-Skaftafellsýslu.
Það er satt að við upplifum heiminn mismunandi, og ef við gerðum okkar kort hreinskilningslega (þ.e. huglægt) þá mundu þau öll líta mismunandi út; en það ætti að vera nægileg ástæða til að fagna fjölbreytileika heimsins, en ekki að kvarta yfir því! En, rétt einsog bók, um fólk sem þú hefur aldrei hitt, hefur visst notagildi sem kort yfir þínu eigin lífi, þá geta þessir einstaklingsbundnu annálar oft haft hjálpsamlegt notagildi fyrir margt annað fólk, og af fjölbreyttum toga. Þú mund uppgötva að þegar þú talar opinskátt fyrir sjálfan þig, þá ertu örugglega að tala fyrir aðra líka: það er bara eitt af því að vera mannlegur (og okkar ástæða af hverju við dreifum orðinu "við" miskunnarlaust um þessar blaðsíður). Hér á eftir eru nokkur dæmi um huglæg kort sem nokkrir þátttakendur í okkar samvinnuhóp hafa gert, sem dæmi; sjálf bókin sem þú ert að lesa er einnig kort, auðvitað, ef þú notar hana rétt.

Textabrot:
Rými er ekki til fyrr en það hefur verið skoðað. Maður skapar rými með því að hlaupa, stökkva, dansa og klifra í gegnum það.
Ef hjartað þitt er frjáls, þá er jörðin sem þú stendur á frelsað svæði. Verndaðu það.

V fyrir Vinnu ( b. 244)

"Vinna er gagnstætt sköpun, sem er leikur.
" Heimurinn byrjaði að vera mér einhvers virði um leið og ég hætti að vera alvarlegur þegn þjóðfélagsins og varð - ég sjálfur. Ríkið, þjóðin, sameinuðu þjóðir heimsins, var ekkert nema stórt samansafn af einstaklingum sem endurtóku mistök forfeður sína. Þau voru föst í tannhjóli frá fæðingu til dauðadags - og þetta hlaupahjól reyndu þau að göfga með því að kalla það "líf". Ef bæðir einhver til að útskýra eða skilgreina líf, hvað væri upphaf og endir alls, þá mundi svarið vera sviplaust andlit. Lífið væri eitthvað sem heimspekingar hafa reynt við í bókum sem enginn les. Þeir sem væru djúpum skít, "ólaðir við vinnuna" (those in the thick of life, "the plugs in harness", held að ég hafi þýtt þetta rétt)höfðu engan tíma í svona ómerkilegar spurningar. "Þú verður að borða, er það ekki?" Þessi fyrirspurn , sem átti að gera mann orðlausan, og hafði þegar verið svöruð, ef ekki í algjörlega neikvæðum skilningi þá allavega frekar óhugnanlegum neikvæðum skilningi af þeim sem vissu, var vísbending um allar þær spurningar sem fylgdu í kjölfarið á raunsæjum evklíðskum runum. Sá litli lestur sem ég hafði náð að framkvæma tók ég eftir því að þeir sem voru mest inní lífinu, sem voru að móta lífið, sem voru lífið sjálft, átu lítið, sváfu lítið, áttu lítið sem ekkert. Þeir gerðu sér engar grillur um skyldur, eða viðhalda ætt og fjölskyldu, eða varðveita Ríkið. Þeir höfðu áhuga á sannleika og eingöngu sannleika. Þeir þekktu aðeins eina athöfn - sköpun. Enginn gæti skipað þeim til að gera eitt eða neitt, því þeir höfðu þegar heitið sjálfum sér í að gefa allt frá sér. Þeir gáfu endurgjaldslaust, því það er eina aðferðin til að gefa. Þetta var lífstíll sem mér þótti heillandi: þetta var skynsemi og skynsamlegt. Þetta er líf - en ekki lýð- og lífskrum sem fólkið í kringum mig tilbeið."
-Henry Miller, Bylting hversdagslífsins (The Revolution of Everyday Life)

(Tricks of the Tradeless)
Fag þeirra ófaglærðu
Gregarius: Það eru þúsund ástæður til að vinna ekki - að njóta lífsins meira, til að forðast þá skömm sem fylgir því að setja verð á tímann þinn eða klæðast starfsmannabúningi eða hafa yfirmann, að neita markaði auðhyggjunnar um erfiði þín. Og þegar ég segi "vinna ekki", þá meina ég það ekki þannig að gera ekki neitt í staðinn, ég meina að nota tímann til að gera það sem þig langar til að gera. Ég held að besta ástæðan til að vinna ekki er sú staðreynd að svo mikið af fólk veit ekki hvað það á að gera í staðinn. Þú verður að fá tækifæri til að endurheimta þá hæfileika sem hjálpa þér að beina þínum kröftum að einhverju öðru. Ég gæti ekki verið að framkvæma jafn mikið af aktívisma, eða ferðast jafn mikið, ef ég væri í venjulegri vinnu - það er alveg áhreinu.

Deborah: Persónulega finnst mér þetta snúast um að vera eins langt frá framleiðslu-neyslu hringrásinni og mögulegt er. Ef ég fæ ekkert útborgað, þá freistast ég ekki til að kaup tilgangslausar vörur... sem neyddu mig til að hafa fasta útborgun, föst í einum lífsstíl - þú getur lend í djöfullegri hringrás sem samanstendur af því a borga upp skuldir á einhverjum hlut sem gladdi þig, kaupa meira dót til að losna við áhyggjurnar sem fylgir skuldinni, og svo framvegi - auk þess, þá er þetta umhverfislega séð rétt líka, ekki að hvetja þá til að fjöldaframleiða drasl þegar landfyllingarnar eru yfirfullar.

Paul: Ég viðurkenni að í mínu tilviki var frekar erfitt til að byrja með - það var frekar ömurlegt fyrstu árin, eftir að ég lofaði sjálfum mér að ég mundi aldrei ráða mig í vinnu aftur, sérstaklega því ég þekkti engan sem var að gera það sama eða hafði einhverju þekkingu til að deila með mér. Í raun varð ég að læra þetta einn og óstuddur, sem er dálítið sorglegt þegar ég veit núna að það er fullt af fólki sem er að gera sambærilega hluti sem hefði getað hjálpað mér í gegnum þessar breytingar. Allir mínir gömlu vinir frá framhaldskólanum gátu bókstaflega ekki skilið hugmyndina - þeir voru allir með vinnu, eða fengu fé frá foreldrunum, og þeir mundu kvarta einsog allir aðrir gera um peninga þegar þeir fengu sér í glas á bar, sem hafði eitthvað hóptilboð eða á einhverjum öðrum stað þar sem ég hafði bara ekki efni á að fara á; að lokum hættum við að hitta hvor aðra, einfaldlega útaf því ég hafði ekki efni á því. Það voru ömurlegir tímar sem komu er ég var bara einn með sjálfum mér, ráfandi um, í örvæntingarfullri leit af nauðsynjum tilverunnar. En ég nýtti mér þennan nýja tíma til að taka þátt í verkefnum sem kom mér í kynni við nýjan hóp af vinum, fólk sem skildi mun betur hvað ég var að gera og hvers vegna. Þau hafa hjálpað mér mjög mikið, og lífið er mun betra núna. Ég vakna á hverjum degi hraustur og lifandi, í hvert sinn sem ég set mat í munninn án málamiðlana, þá er það lítill sigur, ein lítil sönnun að andspyrna er virkilega möguleg.

Jay: Þetta var öðruvísi fyrir mig en Paul, því ég kem frá fátækum uppvaxtarskilyrðum, ég átti ekki neitt til að byrja með, þar með talið atvinnumöguleika. Fyrir mig, að vinna ekki er bara framlenging á því sem lærði í æsku er faðir minn var atvinnulaus, og þurfa hlaupa á brott og lifa á götunni... en að gera það viljandi gerir það að jákvæðum hlut, og lætur mig ekki líða einsog ég sé undir náð og miskunn efnahagskerfisins. Ég gæti sitið einhverstaðar og liðið ömurlega, bíðandi eftir tækifæri til að vinna við og við svo ég gæti haft efni á einhverju skyndibitasorpi, eða ég gæti gert þetta. Fyrst ég á ekkert, þá get ég allavega lifað lífinu til fullnustu, gert hina skapandi hluti sem ég elska að gera.

Markatos: Ég vann fyrst fullan vinnutíma , byggingarvinnu, síðan byrjaði ég að skera niður vinnutímana svo ég hefði meiri tíma í að vinna í listinni minni... þegar ég missti vinnuna, þá byrjaði ég að vinna við smávinnur, að setja upp sýningu fyrir fjármagnaða listamenn, sjá um veitingar í veislum og samkvæmum, kannski tímabundinn tveggja til þriggja vikna erfiðisvinna svo ég gæti borgað fyrir nokkra mánaða frelsi. Ég mundi sækja um vinnu því ég vildi læra eitthvað sem þeir gætu kennt mér, einsog málmsuðu - ekki svo ólíkt því er Sarah fær vinnu við prentsmiðju í viku í hvert sinn sem hún klára í nýja útgáfu af "zine"-blaði, bara til að eiga efni á prentuninni / til að stela eintökunum. (... just to rip off the copies). Ég fann verulega ódýrt hús hérna útí sveit og gerði fínan garð (planted a garden). Núna þarf ég bara að vinna örfáar vikur á ári.

Deborah: Ef þig langar til að gera þetta, þá er þetta bara spurning um að demba sér í djúpu laugina: segðu upp vinnunni þinni og ekki horfa til baka - þú átt eflaust eftir að komast á þurrt land einhverstaðar. Ég þekki engan sem hefur ekki tekist ætlunarverkið um leið og þeir byrjuðu að framkvæma það, þeir þurftu bara að trúa því að það tækist. Það er ekki margt til í þessum heimi sem getur í raun drepið þig. Allt þetta gráa svæði sem lítur út einsog skjótur dauði og hörmungar frá sjónarmiði örugga smáborgarans er miklu auðveldara að fást við um leið og þú ert kominn upp að því.

Gregarius: Ef þú ert ekki en tilbúinn til að fara vinnulausu leiðina, rétt einsog Paul og Debbie, þá eru fullt af öðrum möguleikum. Ég uppgötvaði sjónhverfingar (juggling) nokkuð snemma á ævinni, og fann út að ef ég kynnti mig rétt fyrir hlaupatíkur stórfyrirtækja Ameríku þá mundu þeir borga mér 500 dollara eða meira fyrir eina sýningu. Ég gerði svaka flott nafnskírteini, fékk mér umboðsaðila, og sýni listir mínar kannski tuttugu kvöld á ári á fundum og ráðstefnum. Þetta er næstum einsog bankarán, því þetta framfleytir mér og mínu lífi, sem ég nota til að grafa undan allri vinnunni þeirra. Og það eru líka önnur, frekar fágæt tækifæri - ef ég væri ekki að gera þetta, þá gæti ég fengið borgaða stöðu við að vinna fyrir aktívista-hóp sem ég býð mig fram í sjálfboðavinnu. Vinkona mín, Anna, er framkvæmdastjóri yfir róttækri bókaverslun sem er ekki rekin í hagnaðarskyni, en launin nægja fyrir hana og hún á nóg til að hjálpa nokkrum eignarlausum vinum sínum. Það er afar mikilvægur þáttur í þessari vinnulausu skuldbindingu, það er að vita þegar þú átt meiri auðlindir en annað fólk og vera viljugt til að skipta því á milli. Ég er ekki að segja að þú þurfir að sjá um alla, heldur að þekkja það að kannski hefur fólk uppá eitthvað annað bjóða fyrir utan pening, og ekki vera hræddur að deila með þeim það sem þú hefur... einsog einn strákur sem er hjá henni nokkuð oft vinnur við það að brjóta saman og hefta og aðra sjálfboðavinnu fyrir fréttabréfið þeirra, því hann hefur tíma í það en enginn annar. Þegar allir skuldbinda sig við að gefa allt til hvors annars, þá er yndislegt að geta hætt að meta og mæla, hætt að hafa áhyggjur yfir frjálsum markaði og jöfnum skiptum og bara gefa og deila með fólki.

Jay: Ég ferðaðist á puttanum í nokkur ár, betlandi smápeninga, hélt mig með öðru heimilislausu fólki... ég þurfti að berjast við þunglyndi, já. En ég gerði aðra hluti líka, ég hélt mér nokkuð skörpum í ýmsum málum. Einsog þegar ég gisti á bókasöfnum, þá kenndi ég mér sjálfum að nota tölvur svo ég gæti gert heimasíður og fleira fyrir vini mína og hluti sem við gerðum... skiptir ekki máli, ég varð mjög heppin þegar ég hitti Liz af algjörri slysni á Lee Street. Hún er lærður rithöfundur, mjög svöl jafnvel þó hún sé gjörsamleg miðstéttarkona - ég þekkti dætur hennar fyrir. Hún var með ofgnótt af verkefnum - hún átti að gera eitthvað leiðinlegt flugvéla tímarit (einsog Ský- þýð.)- og þegar hún fann út að ég gat skrifað líka, þá lét hún mig fá nokkur verkefni og borgaði mér fyrir. Núna er ég sá eini hérna sem hefur einhverjar stöðugar tekjur, meiri tekjur en sumir vinir mínir hér sem koma frá miðstéttinni! Þetta er furðulegt. Ég býst við því að lífið getur alltaf komið manni á óvart, ef þú heldur þér nógu lengi á lífi svo það hafi tækifæri á því.

Paul: Ég eyddi miklum tíma á bókasafninu meðan ég var í framhaldskóla - bókasöfn eru frábær, þannig ættu allar eignir að vera skipulagðar, þarna gat ég fengið gefnar bækur, kvikmyndasýningar, vídeó (þau höfðu meira segja vídeótæki og sjónvarp til afnota), aðgangur að netinu, hljóðlát herbergi til að sofa, baðherbergi...og ég gat tekið upp allar plöturnar sem ég vildi þegar ég læddist í skólaútvarpstöðina í næsta herbergi. Ég reyni bara að hafa varan á öllum hlutunum sem ég get safnað þegar ég fer í úthverfa-veiðar - klósettpappír, eldspýtur, matardiskar og silfuráhöld hjá stórfyrirtækja-veitingastöðum, gefins kassettur hjá plötu- og safnarabúðum - það er svo mikið af drasli sem fer til spillis í Bandaríkjunum, það er fáránlegt. Þú getur næstum fengið allt í ruslatunnum - mat, húsgögn, ég man þegar Jay fann fjandi góðan gítarmagnara sem var í fullkomnu lagi! Þú getur einnig aðstoðað litlum fyrirtækjum í skiptum fyrir vörur - ég var vanur að stela stórum dósum af ólífum í bakherbergi eldhús (það var alltaf opin hurðin að aftan)einhvers heimavistarhúsi sem var í einkaeign og fengið burritos í skiptum einhverstaðar annarstaðar - síðan er það búðarhnupl, eða að fá gefins hluti frá óánægðum starfsmanni, sem er auðvelt útaf því það er svo mikið af óánægðum starfsmönnum... þú átt aldrei að borga fyrir að ljósrita, eða fyrir smábrauð, svo eitthvað sé nefnt. Einu sinni fékk ég hjól í toppástandi í skiptum fyrir nokkrar plötur, hjólið hafði verið skilið eftir í hjólaviðgerðarstofu þar sem hann vann! Síðan er það svindlið - þegar þú þekkir annað fólk með sambærilegan lífstíl, þá bætist einn nýr við einu sinni í mánuði eða svo, fríar símhringingar eða frímerki, eða lestarmiðar í skiptum fyrir einhverja brellu. Ég kannast við margar góðar brellur, einsog í bókinni hans Abbie Hoffman, "Steldu þessa bók" (Steal this book) en þar bendir hann á þá uppgötvun að sumar tegundir af erlendum skiptimyntum er hægt að nota í ýmsa sjálfsala, hann finnur einhvern erlendan gjaldmiðil, sem á erfitt uppdráttar, en þá getur sem samsvarar rúmlega tuttugu og fimm sent af erlendri skiptimynt jafngilt hátt uppí hundrað kvartdollara (25 sent). Að læra aðlagast líferni með færri fötum og öðrum þægindum er afar mikilvægt, en það getur einnig haft mikilvægt reynslugildi, þetta þarf ekkert að vera niðurlægjandi einsog sumir óharðnaðir miðstéttakrakkar sjá þetta úr fjarlægð. Alveg rétt! Það virkilega hjálpar við sparnað og gerir þig kleyft að gera áhugaverða hluti ef þú reykir ekki, drekkur eða notar vímuefni.

Jackson: Ég varð bara heppinn, ég gerði bara hluti sem mér líkaði vel við að gera og ég fékk bara mína núverandi tekjulind uppí hendurnar. Ég hafði gífurlegan áhuga á sjaldgæfum gömlum teiknimyndasögum og svoleiðis dóti, eitthvað sem vinir mínir gátu ekki skilið, og ég uppgötvaði að ég gat grætt mikinn auð á að bútlegga (bootleg). Þetta er ekkert svo slæmt - fólkið sem vill fá þessa hluti hefur aurinn til að borga fyrir það, og það gæti ekki fengið þessa hluti öðruvísi, rétt? Og þetta er miklu hættuminna en það sem sumir glæpafélagar mínir gera, einsog að stela bílum. Ég bý við nokkur þægindi - án einstaklinga einsog mig til að halda þeim upp, þá mundu sumir af mínum ósveigjanlegu and-atvinnu vinum mundu hafa afar erfitt uppdráttar. Í veit alveg að það er ekkert byltingarkennd við að vera glæpamaður - eða listamaður eða skemmtikraftur ef útí það er farið, einsog aðrir einstaklingar sem þú tekur viðtal við - en í alvöru talað, allt er málamiðlun í þessum heimi, þangað til við getum snúið þessari þróun við. Þetta er bara spurning um hvað þú heldur sé árangursríkasta málamiðlunin. Og með því að gera þetta hef ég nóg af tíma og meira segja smá pening til að einbeita mér að betri hlutum. Eitt í viðbót - þessi lífsmáti hefur kynnt mér fyrir mismunandi sambandi við meðbræður og -systur. Þegar þú ert að vinna, og það er öll þessi spenna og samkeppni og hatur, að það er auðveld að verða illgjarn og uppi með sér. En núna reyni ég sjálfkrafa að vera vinalegt við fólk, að finna út hvað það hefur uppá að bjóða gagnvart hvort öðru og það er auðveldara að umgangast fólk því mér finnst þau ekki vera ógnandi... fyrir utan svínin/löggurnar, auðvitað.

Deborah: Ef þú býrð á svæði þar sem "ólöglegt eignarnám" (squatting) er val, einsog New York eða Evrópa, þá er það augljóslega besta aðferðin til að fá heimili. Þú borgar ekki leigu, þú ert að nota rými sem mundi annars vera notað til geyma úrgang og eiturefni, og þú ert að nota krafta þína til að byggja upp svæði sem er opið öllum, ólíkt hinum dæmigerðu vernduðu úthverfa-fangelsum. Annars... Mo vinkona mín bjó í vörubíl í nokkur ár, og eitt sinn svaf Sarah þarna á daginn, á meðan hún vann næturvinnu í prentstofu. Það getur verið erfitt að hafa tök á öllum eignum, en það minnir þig bara á það að eiga ekki of mikið og alltaf að deila því og lána. Málið er bara að vera nýjungagjarn... til dæmis ef þú hefur engan samastað, skipulagaðu þá mótmæli og tjaldaðu á svæðinu sem þú mómælir og vertu þar bara - vertu viss að segja fjölmiðlum hversu mikið þú saknar heimilisins og gæludýrana og sjónvarpsins!

Paul: Grundvallar ástæða þess að vinna ekki er að þú ert að koma þér frá hver-maður-fyrir-sig efnahagnum, svo þú verður að læra að vinna með öðrum. Finndu hóp af fólki og áttaðu þig á því hvað allir geta lagt af mörkum - það þarf ekkert að vera endilega að vera efnislegt, en þú verður að gera eið um að þið sjáið um hvert annað. Þetta gildir um það hvað flest ykkar búa. Í byrjun er ég var einn með sjálfum mér, þá leigði ég alveg hræðileg herbergi, fyrir meiri pening en ég hafði efni á, og síðan byrjaði ég að búa á geymslusvæðum, svaf í bókasöfnum eða í miklu verri híbýlum. Ég hef eytt nokkrum árum af lífinu bara við að ferðast um heiminn, frá einu vinahúsi til annars bara svo ég þurfti ekki að borga leigu, og það er allt í lagi, en þú er samt að stóla á að annað fólk borgi. Það besta sem hægt er að gera í þessari stöðu er að fá hóp af fólki til að stofna samfélagssvæði, eða kommúnu, sem er hannað í hagnýtum tilgangi - ekki eingöngu til að jafna sig frá skóla eða vinnu, einsog flest húsnæði - vöruskemmu, eða stórt gamalt hús með kjallara og húseiganda sem býr fjarri. Þú getur notað rýmið til að gera frábæra hluti, lifir ódýrt og lærir að deila með öðrum... og þú getur borgað alla eða hluta af leigunni með verkefnum á borð við sýningar, peninga frá böndum sem æfa eða búa þarna, og svoleiðis. Þetta er ekki harla ólíkt því að vera í hljómsveit og deila sendiferðabíl saman, í staðinn fyrir að fara á mörgum mismunandi bílum. Við það að búa saman þá deilir þú ekkert bara byrðinni sem fylgir baráttunni í að halda sér á lífi, en þú lærir einnig að ná saman við fólk og að gera hluti sameiginlega, sem er mikilvægasti þátturinn í þessu öllu saman.

Elise: Ég veit ekki hvað annað fólk getur gert fyrir staðinn sem það býr í, það eru milljón möguleikar... það sem ég gerði var að taka yfir einhvern yfirgefinn kofa bakvið hús þarsem nokkrir krakkar bjuggu sem ég þekkti; það var aðeins einn veggur, og með því að nota afganga frá byggingarsvæðum þá endurbyggði ég allan kofann og gerði lítið hús úr því, með viðarofni og öllu. Ég meira segja lagði símalínu frá húsinu þeirra, gerði garð, gerði áburð úr mínum eigin hægðum. Ég byrjaði árið án þess að hafa nokkra hugmynd hvernig átti að gera eitthvað af þessu, fyrir utan það sem ég lærði frá lífrænu sveitabýli - það var magnað að finna út hvað ég gat gert sjálf.

Jay: Það erfiðasta, auðvitað, er að fá læknisaðstoð í öðrum löndum en Kanada og norður-Evrópu, sem ennþá hafa gott heilbrigðiskerfi og góða félagslega aðstoð í boði, en það er einnig erfitt fyrir fullt af fólki sem vinnur allan tímann líka. En þú getur oftast reddað þér einhvernvegin. Ég á einn vinn, guð veit hversu oft hann hefur veikst, slasast eða fengið sýkingu þegar hann ferðast, og getu alltaf fengið einhvern til að sjá um sig - einhver mamma vinar hans er læknir, eða einhver er að læra hjúkrunarfræði, og það er alltaf einhver einn vinur hans og Sally sem vill fara með þeim, og hún er öll í svona vúdú og gömlum lækningaraðferðum, hún er nokkuð svöl. Einu sinni þóttist Dan hafa lent í vinnuslysi til að fá vinnuveitendur í að borga fyrir uppskurð sem hann þurfti á að halda því hann tognaði í baki (slipped a disk in his back) - ég held að hann hafi bara fengið vinnuna til að gera þetta, þetta var svakalegt. Ernie borgar ekki spítalareikninginn, einsog ég hef gert, einsog Cheese, vinur minn, gerði þegar hann kjálkabrotnaði. Hann fór þangað fótbrotinn, síðan fór hann aftur með ígerð og síðan aftur fyrir eitthvað annað, og fékk aðstoð í hvert einasta sinn. Það hjálpar að vera alltaf á ferðinni og halda sér frá reikningunum... þú getur líka komið með falskt nafn. Stela nokkrum vítamínum og elda eitthvað úr draslinu sem þú finnur í ruslatunnum getur líka virkað vel sem fyrirbyggjandi meðul - þetta eru bestu ráðin sem ég get gefið.

Markatos: Ég er stundum spurður að því hvort ég sé með einhver framtíðaráform, barneignir og svoleiðis. En með hina dæmigerðu fallegu konu og framabrautar-vinnu og flott hús og svona, ég er fullorðinn maður núna og ég á erfitt með að trúa því að ég fari í einhverskonar öfuga miðaldrakreppu og óskaði þess að ég hefði átt að skipta út öllu því sem ég á fyrir fyrrgreindu kjaftæði. Hreinskilningslega þá held ég að síðustu tíu ár af ævintýraferðum hafa verið mér meira virði en fimmtíu ár af einhverju öðru lífi. Ég hef lent í átökum er varða rómantísku sambandi við fólk sem var ekki tilbúið að ganga jafn langt og ég hef gert, en þú getur leyst þessi átök friðsamlega, það er ekki ómögulegt - og ég vill ekki stofna sambönd við fólk sem vill ekki samþykkja minn lífstíl, það er bara fáranlegt. Í sambandi við börn, þá held ég að það sé nóg af góðum ástæðum að eignast ekki börn og einmitt nú þá held ég að ég vilji aldrei eignast börn. En ég hjálpa vinum mínum með börnin þeirra, svo ég er ekki að útiloka þau frá þeim möguleika að njóta lífsmátans. Tvær góðar vinkonur mínar eru einstæðar mæður og ég geri það sem ég get til að passa börnin, gefa þeim grænmeti úr garðinum, svoleiðis dót. Þau er bæði æði, geta enn unnið við félagsleg störf - en mig langar til að minnast á það að félagskerfið í þessu landi er í fokki og getur ekki aðstoðað fólk í þeirra stöðu, sérstaklega þegar þau reyna einsog þau geta til að gera góða hluti fyrir annað fólk. En annars, það verður athyglisvert að fylgjast með þessum börnum vaxa úr grasi.

Elise: Mig langar gjarnan til að eignast börn einhvern daginn. En þegar kemur að því málefni er tengist öryggi og stöðugleika, þá geri ég mér engar grillur um það að peningar og sjúkratrygging og allt það geta boðið uppá betri langtíma öryggi og stöðugleika en ástríkt samfélag hefur uppá að bjóða. Ég held að við ættum annaðhvort að eyða kröftum okkar í að lifa af samkvæmt reglum nútímans, eða reyna skapa heim það sem það skiptir ekki máli. Einhver verður að byrja á því einhvern tímann, Ég veit að ef ég eyði lífi mínu í að byggja upp samfélag með öðrum, deili því sem ég hef með þeim og geri hluti sem mér finnst vera réttir, þá mun ég hafa fólk þarna til halds og trausts fyrir mig og börnin mín. Það eru kvennadeildir og samskonar staðir sem geta boðið uppá aðstoð, það eina sem það þarf er fleira fólk einsog ég sem geta fórnað lífi sínu í það.

Paul: Stundum er ég spurður að því hvort mér líði einsog sníkjudýri, lifi á óhófinu sem samfélagið býður uppá. Það er margt sem mig langar til að segja um það. Í fyrsta lagi, veit ég að það er ekki ómögulegt fyrir alla í þessu landi að gera það sama - fullt af fólki þarf að framfleyta fjölskyldum, eða vilja reyna "vinna innan um kerfið" einsog það er orðað, eða eru þegar að rífa sig uppúr fátæktinni - það er allt í lagi. Auk þess er nær ógjörningur að lifa mínu lífi í löndum á borð við Brasilíu þar sem er lítið er af auðlindum - en það er hópur sem kallast M.S.T. þarna sem setjast að og eigna sér gróðurjarðir, en það er ekki sama lífið sem ég lifi hér. Annars - sú staðreynd að það eru ekki allir með þau forréttindi að geta skipulagt vinnulaust líf er góð ástæða, að mínu áliti, fyrir okkur hin að grípa tækifærið meðan það gefst. Ég er ekki í neinni miðstéttar-hugarangist að ég ætti að vera með sektarkennd yfir öllum þeim tækifærum sem eru mér í boði, svo lengi sem ég hef tækifæri á að gera þessum sömu tækifærum kleift fyrir annað fólk. Ég held að við sem höfum þau forréttindi að komast út úr kerfinu, því auðveldara verður að vinna að endalokum þess, höfum þá ábyrgð gagnvart öllum öðrum og okkur sjálfum að gera einmitt það, og nauðsynin er meiri núna akkúrat fyrir fátæka iðnaðarmanninn og þriggja barna föðurinn neðar í götunni og þær milljónir sem búa allstaðar í heiminum sem ekki hafa þennan valkost. Sérstaklega í ljósi þess að það er svo margt sem fer til spillis í þessu þjóðfélagi, hví ekki að koma því not, í staðinn fyrir að hjálpast að við að skapa meiri úrgang, meiri neyslu? Engin er sjálfsöruggur, það er Bandarísk goðsögn; spurningin er ekki hvort að þú hafir efni á að lifa (eeeh - the question is not wether you are paying your own way) - allir sem hafa fullyrt það að gera það hafa alltaf gert það á kostnað annarra - spurningin er frekar hvort þú ert að nýta alla þá möguleika sem þú færð til að gera heiminn að betri stað. Fólk hefur spurt mig áður hvað mundi gerast ef fleiri mundu lifa einsog ég, hvort auðlindirnar mundu tæmast og hverfa. Í fyrsta lagi, einsog ég hef áður sagt, því fleiri sem lifa svona því auðveldara verður það - svo ég held að það mundi hjálpa til ef fleira fólk mundu taka þátt í þessu með okkur, með því að hætta vinnunni sinni og fara af vinnumarkaðnum. Í öðru lagi - og við skulum segja sem svo að óhófið sem við höfum lifað á mun minnka og hverfa - það mundi einnig vera gott mál. Ef þú hefur stóran hóp af einstaklingum sem eru ekki tilbúin til að vinna lengur í hörðum heimi samkeppni- og samsteypu-stjórnun, sem vilja fá meira útúr lífinu en það sem þegar er í boði og sverja að snúa aldrei við, auk þess að þau geta ekki lengur fengið þær auðlindir sem þau þurfa til að lifa af með því að safna úrganginum frá kapítalista-markaðnum ... þar hefur þú byltingarhóp sem er til í allt. Ef þrá þeirra er ákveðin og metnaðarfull væri smitandi, þannig að aðrir mundu taka þátt í að heimta aftur auðlindir þjóðfélagsins, það mundi fljótlega verða "Aðstæður sem ekki verður snúið frá (a situation that goes beyond the point of no return)" einsog skáldið sagði.

Gregarius: Ég veit að ég get gert þetta eins lengi og kýs. Ég hef verið nógu heppinn til að finna út hversu marga mismunandi hluti lífið hefur uppá að bjóða, hluti sem ég hefði aldrei getað séð með því að vera staðbundinn/á venjulegum sjónarhóli, og ég hef hitt svo mikið af frábæru fólki sem eru að gera ótrúlega hluti með lífið sitt, fólk sem ég þekki sem er tilbúið í að hjálpa mér eða benda mér á nýjar leiðir ef ég þarf þess. Ég trúi nógu vel á sjálfan mig að ég er nógu tilbúinn í að takast á við hvaða brjálaða áætlun sem er sem ég hef í bígerð, án þess að líta við. Og ég gjörsamlega ráðlegg öllum að hætta í vinnunni að eilífu ef þau vilja upplifa fullnægjandi ævintýralíf.

Þýðingarmikil þýðing?
Ég vona að það sem maður er að gera skipti einhverju máli og komi ýmsum aðilum til að hugsa málið...

Kominn tími fyrir tómata fyrir framan alþingi?

Og ef frumvarpið verður samþykkt, grjót og molotovkokteila?

Þýðing úr Days of war, Nights of love : Crimethink for beginners sem ég hef verið að dunda mér við. Endilega farið yfir þetta og gerið athugasemdir, einsog góðvinur minn hann Bessi gerði. Ég er nú búinn að bæta við Söguna í þetta innlegg. Síðan kemur spes innlegg fyrir Rými (space) og Vinnu (working). Svo haldið fast í hattana ykkar.

S fyrir Smáborgara og Sögu (p. 46)

Hinn háttvísi þokki SMÁBORGARANA eða, harðstjórn hárþurrkarans
Skiptir faðir þinn oft um áhugamál, í tilgangsleysi sínu að finna einhverja þýðingarmikla aðferð til að eyða þessum litla"frítíma" sem hann fær frá vinnu? Er móðir þín alltaf að endurinnrétta heimilið, fer frá einu herbergi til hins næsta, þangað til að hún getur byrjað allt uppá nýtt? Kvelurðu í sífellu sjálfan þig yfir framtíðinni, einsog það væri einhver vegur sem er lagður fyrir framan þig - og heimurinn mundi enda ef þú færir af honum? Ef svarið við þessum spurningum er já, þá lítur það út fyrir það að þú sért í heljargreipum smáborgarana, síðustu skrælingjarnir á jörðinni.

Herlög Almenningsálitsins
Almenningsálitið er smáborgarana mikils virði því þeir vita að þeir lifa í hjörð: hjörð hræddra dýra, sem munu snúast gegn hverjum þeim sem ekki þekkja þau sem sitt eigið. Þau skjálfa af hræðslu þegar þau velta því fyrir sér hvaða skoðunn "nágrannarnir" hafa á nýja klippingu sonarins. Þau skipuleggja aðferðir til að líta út fyrir að vera meira eðlileg en vinir og vinnufélagar. Þau þora ekki að kveikja á garðúðanum á vitlausum tíma, hvað þá fara í viðeigandi klæðnað á "óformlegum föstudögum" í skrifstofunni. Allt sem gæti mögulega komið vanafestunni úr skorðum er litið hornauga. Ást og girnd eru sjúkdómar, mögulega banvænir, rétt einsog öll ástríða sem ef til vill leiðir einhvern til að gera hluti sem gæti kannski leitt til brottvísunar frá hópnum. Haldið þeim í einangrun frá leynilegum ástarsamböndum og stefnumótum unglinga, haldið þeim frá klúbbum og erótískum súludanstöðum - í Guðs bænum, ekki smita okkur hin. Eipaðu þegar þegar liðið "þitt" vinnur, farðu á blindafyllerí þegar helgin ber að, leigðu klámmyndir ef þú þarft þess, en ekki dirfast að syngja eða hlaupa eða njóta ásta hér. Ekki undir neinum kringumstæðum skaltu játa einhverju tilfinningu sem ekki á heima í starfsmannaherberginu eða í matarboðinu. Ekki í neinum aðstæðum skaltu viðurkenna að þurfa eitthvað meira eða öðruvísi en það sem "allir aðrir" þurfa, hvað sem það gæti verið og hver sem það gæti verið.
Og auðvitað hafa börnin þeirra lært þetta líka. Jafnvel eftir dauðakeppnirnar í martröð barnaskólans, jafnvel á meðal þeim byltingarkenndu og róttæku frávikum, gilda sömu reglurnar : ekki rugla neinn um hvaða skoðunn þú hefur. Ekki nota vitlaus gildi eða vera áskrifandi að vitlausum siðareglum. Ekki dansa þegar þú átt að vera í stellingum, ekki tala þegar þú átt að vera dansa, ekki fíflast með tegundina eða hreyfinguna. Vertu viss að hafa nóg af aur til að taka þátt í ýmsum helgisiðum. Hafðu það á hreinu hvaða menningarkimum þú tilheyrir, hvaða stíl þú hefur, hvaða hljómsveitir og tískustefnur og stjórnmálastefnu þú aðhyllist til að viðhalda þínum "persónueinkennum (identity)" óskertum. Þú vilt ekki dirfast að leggja sjálfið þitt í hættu, er það? Þetta er þín persónuleikabrynja, þín eina vörn á móti skjótum vinslitum og félagslegum dauða. Án persónueinkenna, án landamæra sem skilgreina hver þú ert, þá munt þú leysast upp í ekkert... er það ekki?

Kynslóðabilið
Eldri kynslóð smáborgarana hafa ekkert uppá bjóða fyrir þá yngri því þau hafa ekkert uppá að bjóða til að byrja með. Allar viðmiðanir eru innantómar, allt þeirra ríkidæmi eru aðeins auka verðlaunir, ekkert þeirra gildi innihalda skírskotun að alvöru hamingju eða uppfyllingu. Börnin þeirra verða var við þetta, og sýna mótþróa þegar þar á við og alltaf þegar þau komast upp með það. Þau sem ekki gera það hefur þegar verið ógnað með barsmíðum til að gefast upp.
Hvernig hefur þá samfélag smáborgara náð að viðhalda sér í gegnum svo margar kynslóðir? Með því að meðtaka þessa mótspyrnu sem hluta af eðlilegu lífsferli. Því öll börn sýna mótþróa um leið þau eru orðinn það gömul að þau hafa öðlast sjálfskilning, þessi mótþrói er tilkynntur sem óaðskiljanlegur þáttur gelgjuskeiðsins - þar af leiðandi er konan sem langar til að halda sínum mótþróa áfram á fullorðinsárum talin trú um að hún vilji vera barn að eilífu. Það má benda á að þetta stutta ágrip af öðrum menningum og samfélögum leiðir í ljós að þessi "unglinga-mótþrói" er ekki óhjákvæmilegur eða "eðlilegur."
Þessi látlausi mótþrói ungdómsins skapar líka djúpa gjá milli mismunandi kynslóða smáborgarana, sem spilar mikilvægt hlutverk í að viðhalda tilveru smáborgarana, ef svo má segja. Því að þeir fullorðnu virðast vera þeir sem framfylgja þessu óbreytta ástandi, og ungdómurinn virðist ekki gera sér grein fyrir því, eða hafa ekki heildarsýn yfir því, að mótþrói þeirra er þegar orðinn hluti af þessu óbreytta ástandi, kynslóð eftir kynslóð af ungu fólki gera þau mistök að samsama eldra fólkið sjálft sem rót óhamingjunnar í staðinn fyrir að gera grein fyrir því að þessi óhamingja er árángur miklu stærri volæðis-kerfis sem hefur verið sett á. Síðan eldast þau og verða sjálf fullorðnir smáborgarar, ófær í að gera sér grein fyrir því að þau eru að koma í staðinn fyrir fyrrum óvini, og ennþá ófær í að brúa þetta svokallað kynslóðabil, þannig að þau geta lært frá fólki af öðrum aldurshópum ... hvað þá koma á fót einhverskonar sameinaðri mótspyrnu með þeim. Þannig að mismunandi smáborgarakynslóðir, sem virðast vera berjast á móti hvort öðrum, eru samstilltir samsettra heildar í stórri samfélagsvél sem tryggir hámarks útskúfun fyrir alla.

Goðsögn Meginstraumsins
Hinn dæmigerði smáborgari stólar á tilveru goðsagnakenndum meginstraumi til að réttlæta sinn lífstíl. Hann þarfnast meginstraumsins því félagslegu þarfir hans eru skakkar rétt einsog skilningur hans á lýðræði er : hann heldur að hvað sem meirihlutinn er, vill, gerir, þarf, hlýtur að vera rétt. Ekkert hræðir hann meira en þessi nýja þróun, sem hann er nýbyrjaður að verða var við í dag: það er enginn meirihluti, og hefur aldrei verið.
Okkar samfélag er svo tvístrað, svo fjölbreytt, að það er fráleitt að nota hugtakið "meginstraumur eða ríkjandi stefnu." Þetta er goðsögn sem var að hluta til skapað af þeim nafnlausu í borgunum okkar. Næstum allir sem maður labbar framhjá á götum úti er ókunnugur maður : óafvitandi setur maður þessa nafnlausu einstaklinga í sama bákn sem maður kallar meginstraum, sem fá vissa eiginleika sem maður heldur að ókunnugur maður búi yfir (öll öfunda þau yfirborðsfulla sölumanninn fyrir að vera virðulegri en þau sjálf; en þau mislíka hinn óörugga bóhemíska uppreisnarmann fyrir að vera ekki einsog öll hin). Þau hljóta að tilheyra hinum þögla meirihluta, þessi ósýnilegi kraftur sem gerir allt að því sem það er í dag; maður telur að þau eru einsog "venjulega fólkið" sem maður sér í sjónvarpsauglýsingum. En auðvitað er staðreyndin sú að þessar auglýsingar vísa til hugsjóna sem ekki verður náð, í þeim tilgangi að láta alla líða einsog þeir eru útundan, ófullnægjandi og ófullkominn. "Meginstraumurinn" samsvarar sig að þessarri hugsjón, því hún heldur öllum í röð án að þess að láta á sér bera, og eru gædd sömu eiginleikum veruleikans rétt einsog hin dæmigerða fullkomna fjölskylda í tannkremsauglýsingum.
Engin hefur jafn miklar áhyggjur af þessum fjarverandi mannfjölda en bóhemísku börn smáborgarana. Þau deila yfir því hvernig þau eiga að framkvæma sín mótmæli til að "ná til fjöldans" sem gætu samþykkt þeirra róttæku hugmyndir , einsog það sé einhver fjöldi til að ná til! Þjóðfélagið þeirra er gert úr mörgum smærri samfélögum, og eina spurningin er hvaða samfélag þau eiga að nálgast ... og klæða sig "vel", viðeigandi tungumál og allt það, er örugglega ekki besta aðferðin til að ná til sem flestra mögulega byltingarkenndra afla í sínu þjóðfélagi. Í síðustu greiningu, þá héldu hin svo kölluðu áhorfendur "meginstraumsins" að þau væru að klæða sig upp fyrir fjöldafundi og stjórmálalegum viðburðum sem eflaust eru draugar smáborgara-foreldrana þeirra, innprentað í kynslóðadulvitundina (kynslóðageðveikina?) er merki um ungdóma-óöryggi og sektarkennd sem þau komust aldrei yfir. Þeim mundi eflaust líða betur ef þau mundu skera samband þeirra við smáborgarana algjörlega, með því að haga sér, líta út og tala einsog þeim þóknast og þykir þægilegt, sama hver horfir á eða fylgist með- jafnvel þegar þau eru að koma einhverju pólítisku markmiði á framfæri: því ekkert pólítiskt markmið er mikilvægara fyrir aktívista í felubúningi en að byrja á sinni baráttu þarsem fólk þarf ekki að dulbúa sig til að verið tekið alvarlega.
Þetta afsakar samt ekki þá óöruggu bóhema sem nota aktivisma ekki sem aðferð til að ná tengslum við annað fólk, heldur sem aðferð til að aðskilja þá frá öðrum: í örvæntingu sinni þá kaupa þau persónueinkenni fyrir sig, því þau trúa því að maður verði að borga fyrir það að vera á skjön við aðra, á móti hvort öðru. Þú getur þekkt þau á þeirra sjálfsumgleði, þeirra hástemmdu hugmyndfræðilegri vissu, mikillætið sem fylgir að lýsa því yfir að þau séu "aktívistar" við hvert tækifæri. Pólítískur "aktívismi" er þeirra einkaeign, í dag, og einkaeign er lykilorðið ... þegar það breytist, mun heimurinn breytast líka.

Hjónaband ... og Aðrir Staðgenglar fyrir Ást og Samfélag
Æxlun er stórmál fyrir smáborgara-mann og konu. Þau geta eingöngu eignast börn undir mjög nákvæmum kringumstæðum; allt annað er "ábyrgðarlaust", "óviturlegt", "léleg ákvörðun fyrir framtíðina." Þau verða að vera undirbúinn fyrir því að leggja allar leifar niður er varðar ungdóm og eigingjarnt frelsi til að eignast börn, því hreyfileiki sem stórfyrirtæki þeirra heimta og álagið undan siðlausri samkeppni hefur eyðilagt hina samofnu heild samfélagsins sem áður fyrr voru vön að skipta á milli sín þá erfiðisvinnu sem fylgir barneignum. Núna er hver fjölskyldueining orðin að lítilli hernaðarlegri útvarðarstöð, lokað og læst fyrir umheiminum, bæði í hjartanu þeirra og í þessarri ófsóknarkenndu-borgarskipulagi sem er úthverfið þar sem þau búa, og hvert og eitt einasta heimili er orðið að lokuðu tilfinninga og efnahags-lífi þarsem allt er af skornum skammti. Móðir og faðir munu yfirgefa sjálfið sitt og taka að sér þeim fyrirskipuðu umönnunar og brauðfæðandi hlutverki, því það er enginn önnur aðferð til að hlúa að barninu öðruvísi í smáborgara-veröldinni. Þannig að frjósemi er orðin að ógnun frelsis smáborgara-hjónana, og náttúrulegur hluti af mannlegu lífi er orðið að stjórnuðu gangverki samfélagsins.
Hjónaband og "kjarnafjölskyldan" (frumeinda fjölskyldan?) er hópur hlekkjaðra refsifanga sem hafa lifað af útaf útkomu þessara hörmunga, því miður fyrir alla þá mögulegu elskendur allstaðar. Því hinn ungi ævintýramaður, sem viðheldur sínum losta og örvar skynbragðið með sífelldri hættu og einsemd, veit vel að ást og kynferðisleg þrá geta ekki lifað af of mikið varnarleysi - sérstaklega í leiðinlegu og líflausu umhverfi sem mikið af giftum félögum eyða tíma í. Smáborgarahúsbóndinn sér sinn eina elskuhuga sem hann hefur leyfi fyrir, undir verstu mögulegu kringumstæðum: eftir að hvert afl í þessum heimi hefur haft tækifæri í að þreyta hann og reiða þann dag. Smáborgaraeiginkonan lærir að refsa og hunsa hverja einustu þrá fyrir rómantík, undrun og spontant kenndum og kallar þessar þrá "óraunverulegar" og "óþarfar." Það sem þau þurfa er alvöru samfélag með ástríku fólki í kringum þau, þannig að foreldrahlutverkið þröngvi þau ekki í ónauðsynlegan "virðuleika", þannig að þau yrðu frjáls til að eltast við sína raunverulegu drauma og ævintýraþrár sem þau þurfa til að hafa einhvern yndislegan tíma saman, þannig að þau mundu aldrei aftur verða svo týnd, örvæntingarfull og einmana.
Auk þess mun skortur á stöðugu matarframboði, hagkvæmni, þægindum og dægrastyttingum ekki hrjá þau. Því einsog hver ferðalangur, hver hetja, hver hryðjuverkamaður veit, þá munu þessir hlutir verða verðmeiri útaf því þau er fjarverandi, og geta veitt mikla ánægju aðeins sem lúxusvara á meðan verið er að leitast við eitthvað meira og merkilegra. Sífelldur aðgangur að kynlífi, mat, hita og húsaskjóli gerir manneskjuna ónæma fyrir öllum þeim unaði og sælu sem maðurinn hefur efni á. Smáborgarinn hefur gefist upp á sínu tækifæri til að eltast við alvöru hluti og hagsmuni sem veita honum ánægju í skiptum fyrir þá tryggingu að hann hafi greiðan aðgang að fyrrgreindum þægindum og öryggi; þetta veitir smáborgaranum jafmikla ánægju og sá félagskapur sem hann fær hjá sínum samföngum.

Hamingjan sem Fólgin er í Staðgenglalífi
Þú getur litið fljótt yfir allar þær óframkvæmdu þrár smáborgarans með því að kveikja á sjónvarpinu hans eða stíga innfyrir bíóhúsið hans. Hann eyðir eins miklum tíma og hann getur í þessum mismunandi sýndarveruleika því honum líður óneitanlega einsog það munu bjóða honum meiri spennu og uppfyllingu en veruleikinn. Sorglega staðreyndin er sú að, ef hann heldur áfram að vera smáborgari, það gæti virkilega verið satt. Svo lengi sem hann þiggur tilfærslu þrána á markaðstorginu með því að borga fyrir eftirlíkingar fullnægingar, þá verður hann fastur í því tóma hlutverki sem er hann sjálfur.
Þessar þrár eru ekki alltaf fallegar til að sjá í Tæknilit (Technicolor) og heyra í KringumVíðóma (surround stereo) : draumar og löngun smáborgarans eru smitaðar af hlutdýrkun valds og stjórnun rétt einsog samfélagið sjálft. Það nærtækasta sem hann hefur í boði er varðar tjáningu frjálsri og óhindraðri þrá er skuggaleg ímynd af alræðisneyslu-æðis og eyðileggingu sem birtist honum aftur og aftur í hans villtustu kvikmyndadraumum. Þetta er nokkuð skiljanlegt - enda býr hann í heimi sem er stútfullur af stórmörkuðum og skemmtigörðum, hvað annað er hægt að gera en að eyðileggja?
Smáborgarinn er ekki undirbúinn til að líta á sínar þrár sem neitt annað en óheppilegur veikleiki sem þarf að bægja frá með lyfleysu, því lífið hans hefur aldrei snúist í kringum það að sækjast eftir sælu - hann hefur eytt mörgum öldum í að ná hærri og hærri lífsafkomu-markmiði, á kostnað alls annars.Í kvöld situr hann í stofunni umkringdur tölvum, dósaopnurum, radarvörum, heimabíóum, skrautmunabindum, örbylgjumat og gemsum, og hefur ekki hugmynd um hvað fór úrskeiðis.

Smáborgarinn getur ekki ímyndað sér lífið öðruvísi sökum blindragleraugum sem hann ber ávallt á sér. Hann telur að allir, hvort sem það er sneyptur og snauður farandsverkamaður í hans eigin landi eða munkar frá Tíbet, þeir gætu auðveldlega verið smáborgarar líka, ef þeir hefðu efni á því. Hann gerir allan fjandan til að viðhalda þessarri sjónhverfingu; án þess, þá þyrfti hann að sætta sig við þá staðreynd að hann hefur sólundað lífi sínu til einskis.
Smáborgarinn er ekki einstaklingur. Hann er ekki raunveruleg manneskja (ef svo væri þá mundi hann eflaust búa í Grafarvogi). Hann er krabbameinið inní okkur öllum. Það er núna hægt að lækna hann.

textabrot sem koma fram á þessum síðum í Crimethink útgáfunni: hækkaðu þína tvöföldu siðgæðisvitund
tekið úr bókini Homage to Catalonia, eftir George Orwell
Og, einsog margir ættbálkar, gátu þau verið mjög hugulsöm við hvort annað, en hryllilega vond við aðkomumenn "skarstu þig í puttann elskan?"
Aðlagast jafnvel þó þú sérð ekki annað fólk í kringum þig. Fólkið sem þú sérð ekki, gæti lamið þig
Þegar þú ert aðskilin þá er erfiðra að taka ákvörðun
Góð dómgreind er ekkert meira en hlýðni
óviðeigandi hegðun
heimilisofbeldi, Prósak, fíkniefnamisferli, kapall, lystarstol, hlutabréfabrask, barnamisnotkun, skátar, stefnumótanauðgun, alkahólismi, kynferðisleg áreitni, netaðgangur, Rítalín, góð fjárfesting, smáborgarafjölskylda að rífast um hver eyðilagði ruslkvörnina

Mara Fortíðarinnar (b. 110)
Manstu hvernig tíminn leið öðruvísi þegar þú varst tólf ára? Þegar eitt sumar var einsog lífstíð og hver dagur leið einsog mánuðir gera nú. Því allt var nýtt: hver dagur innihélt upplifanir og tilfinningar sem þú varst aldrei var við áður, og þegar sumarið var liðið varstu orðin allt önnur manneskja. Kannski fannstu fyrir villtu frelsi sem nú hefur yfirgefið þig: þér leið einsog hvaðsem er gæti gerst, einsog þú gætir verið hvað sem þér dytti í hug. Í dag, þegar skyggnst er dýpra inní það líf, þá er það ekkert svo ófyrirsjánalegt. Hlutir sem eitt sinn voru nýjir og breytilegir hafa fyrir löngu síðan týnt sínum ferskleika og áhættu, og framtíðin sem bíður eftir þér hefur þegar verið ákveðin af fortíð þinni.
Þar af leiðandi drottnar sagan yfir okkur öll: fortíðin liggur yfir okkur einsog mara, sem stýrir okkur og stjórnar frá gröfinni. Á sama tíma gefur það einstaklingnum hugmynd af sjálfum sér, "persónueinkenni", sem það hlaðar uppá hana þangað til hún þarf að berja það af sér ef hún vill halda áfram til að vera nógu létt og frjáls til enduruppgvöta sig aftur og aftur. Það sama gildir um listamannin: jafnvel mest ögrandi nýjung verður að hækjum og klisjum. Um leið og listamaðurinn hefur komið með eina góða lausn á skapandi vandamáli, þá er erfitt fyrir hana að koma með aðrar mögulegar aðferðir. Þess vegna geta hinir mestu listamenn eingöngu boðið uppá örfáar góðar byltingarkenndar hugmyndir: því þau festast í kerfi sem þau sjálf sköpuðu, og þessi sömu kerfi ginna og festa aðra sem koma á eftir. Það er erfitt að koma með eitthvað algjörlega nýtt þegar maður er keppast við þúsund ára lista-sögu og -hefðum. Þetta gildir líka um elskuhugan, stærfræðinginn, og ævintýramanninn: fyrir alla, þá er fortíðinn fjandmaður aðgerða í nútíðinni, sístækkandi afl aðgerðarleysis sem maður verður að yfirstíga.
Það sama gildir um róttækni líka. Hefðbundinn viska segjir að þekking á fortíðinni er ómissandi í þessum eltingarleik fyrir frelsi og samfélagslegar breytingar. En þeir róttæku hugsuðir og aktívistar eru engu nær í að breyta heiminum í dag, þrátt fyrir þeirra þekkingu á fyrri heimspeki og baráttur; þvert á móti, þá virðast þeir oft fastir í for fornra aðferðra og rifrilda, og geta ómögulega skilið hvað þarf til að breyta nútíðinni, í dag. Þeirra staða í hefðbundnum átökum hefur ginnt þá í tapaðan bardaga, verjandi skoðanir sem eru löngu úreltar og ónothæfar; þegar þeir eru með sífelldar tilvitnanir í fortíðina gerir þá ekki aðeins óskiljanlega fyrir öðrum, en hindrar þá einnig í að koma með tilvitnanir um það sem er í gangi í kringum þá.
Við skulum aðeins íhuga hvað það er sem gerir söguna svo lamandi. Í sambandi við mannkynsöguna, þá er það einkum, and-huglægi eiginleikinn sem þarf að huga að: Saga (með stóru "S") hefur aðallega verið skoðað útfrá hlutlausu sjónarmiði vísindana, einsog "séð að ofan"; það krefst þess að einstaklingur metur sín hugboð og upplifanir minna en hin opinbera Sannleik fortíðarinnar. En það er ekki eingöngu hin opinbera saga sem lamar okkur, það er aðallega sjálf hugmynd fortíðarinnar sem gerir það.
Reyndu að ímynda þér heim sem hefur alla framtíð og fortíð á einum tíma ásamt nútíðinni. Einstaklingur getur í það minnsta vonað að hafa eitthvað vald yfir framtíðinni, en fortíðinn hefur eingöngu áhrif á hana, hún getur ekki haft áhrif á fortíðina. Ef hún hugsar sér að heimurinn (hvortsem "heimurinn" er gerður úr hennar lífi eða mannkynsögunni) samanstendur mestmegnis af framtíð, hlutfallslega séð, þá getur hún séð sjálfa sig sem nokkuð frjálsa til að velja sín eigin örlög og beitt sínum vilja á heiminn. En ef heimsýnin staðsetur stóran hluta af heiminum í fortíðina, þá setur það hana í aðstöðu þarsem hún er valdlaus: ekki aðeins er hún ófær til að framkvæma eða skapa heiminn sem hún lifir í, en sú framtíð sem er eftir er að mestu ákveðin fyrirfram af atburðum fortíðar. <--- finnst einhverjum þessi klausa vera ruglingsleg? því ég hef farið yfir hana aftur og aftur og mér líður einsog einhver viss skilaboð komast ekki á framfæri.
Hver vill vera merkingarlaus blettur í lokin á átta þúsund ára sögu siðmenningar? Að ímynda sér heiminn svona getur aðeins leitt til þess að viðkomandi líði einsog hann sé tilgangslaus og allt sé ákveðið fyrirfram fyrir hann. Við verðum að líta á heiminn öðrum augum ef við viljum sleppa frá þessari gildru - við verðum að staðsetja okkur sjálf og tilvist okkar í dag á réttan stað, þar sem það á heima, í miðju okkar alheims og hrista af okkur byrði fortíðarinnar. Það má vera að tíminn teygji sig endalaust fram og til baka, en þannig upplifum við ekki heiminn, og við megum ekki ímynda okkur heiminn þannig heldur, ef við viljum finna einhvern tilgang í honum. Ef við þorum að fleygja okkur í það óþekkta og ófyrirsjáanlega, að eltast endalaust við aðstæður sem krefst þess að við erum að upplifa núið, nútíðina, daginn í dag og við getum losnað við tilfinningar einsog óhjákvæmileika og aðgerðarleysi sem hefta lífið okkar - og, á þessum tímapunktum, stíga útfyrir söguna.
Hvað þýðir það að stíga útfyrir söguna? Það þýðir einfaldlega að vera í nútíðinni, vera þú sjálfur. Tíminn er samþjappaður í augnablikinu, rúm sem er samansafnað á einn stað, og fordæmislaus þéttleiki lífsins verður hressandi og lífgandi. Bresturinn sem á sér stað þegar þú hristir af þér allt sem komið hefur áður er ekki aðeins hlé frá fortíðinni - þú ert að rífa sjálfan þig útúr fortíð-framtíð samfellunni sem þú hefur byggt upp, kastar sjálfum þér í tómið þarsem hvað sem er getur gerst og þú ert tilneyddur að finna upp sjálfan þig samkvæmt nýju sniði. Þetta er tilfinning sem er ógnvekjandi jafnt sem frelsandi, og ekkert falskt eða óþarft getur lifað það af. Án svona hreinsana, þá mun lífið fyllast af dauða og tómleika að það verður nær ólifanlegt - einsog það er fyrir okkur í dag.
En þar með er ekki sagt að við þurfum að horfa framhjá þeim meðvituðu lygum frá þeim sem vilja endurskrifa söguna, með það í huga að sökkva okkur lengra í hafsjó fáfræðis og aðgerðarleysis, lengra en við erum kominn núna. En lausnin felst ekki í að berjast við þessi "hlutlægu sannindi" með fleiri tilvitnanir í Sögulegum Sannleika - því það er ekki meiri fortíð sem við þurfum til íþyngja okkur, heldur þurfum að vekja eftirtekt á því sem er að gerast í dag. Við megum ekki leyfa þeim að láta líf okkar og hugsanir snúast í kringum það sem var; þess í stað verðum við að gera okkur grein fyrir því að það er upp á okkur komið að svipta hulunni af sannleika nútíðarinnar og hvað er mögulegt að gera núna.
Svo hvað getum við þáð í staðinn fyrir Söguna? Goðsögn. Ekki óljósa hjátrú og heilagar lygar trúmála og kapítalismans, heldur lýðræðislegar goðsagnir sögumanna. Goðsögn reynir ekki að ná eignarhaldi á falskri óhlutdrægni eða hlutlægum Sannleika, hún gefur sig ekki út fyrir að hafa nákvæmar útskýringar á hið fullkomna og samstillta kerfi sem við og alheimurinn er hluti af. Goðsögn tilheyrir öllum, því hún er sköpuð og endursköpuð af okkur öllum, þannig að hún getur aldrei verið notuð af einum hóp til að drottna yfir öðrum. Og hún lamar ekki - í staðinn fyrir að festa fólk í hlekki orsakar og afleiðingar, þá gera goðsagnir fólki meðvitað yfir öllum þeim möguleikum sem lífið þeirra hefur uppá að bjóða; í staðinn fyrir að gera sorglega lítið úr þeim sem lætur þau líða einsog þau búa í risastórum og köldum alheimi, þá gerir það þau að miðpunkti reynslu og langana einsog það kemur fram í hugarlund annarra (<--snúið, þarf að ath). Þegar við segjum sögur við bálköstinn á kvöldin, um karl- og kvenhetjur, um önnur átök, ævintýri og samfélög, þá erum við að bjóða uppá forsmekk af því mikla lífi og upplifanir sem er mögulegt.
Það gætu verið til einstaklingar sem hóta því að allur heimurinn mundi umturnast ef við hættum að hafa áhyggjur af fortíðinni og hugsum eingöngu um nútíðina. Leyfum því þá að umturnast! Einsog sagan hefur gert eitthvað gagn í dag, sífellt að endurtaka sig aftur og aftur. Nú skulum við brjótast útúr því fyrir fullt og allt, áður en við göngum hinn forna hringveg sem forverar okkar hafa traðkað niður og slitið.
Stökkvum útúr Sögunni og gerum augnablik úr okkar daglega lífi í þessum heimi sem við búum í og hlúum að - aðeins þá getum við gert hana að stað sem hefur einhvern tilgang fyrir okkur. Nútíðinn er eignuð þeim sem geta gripið hana, þekkt hana fyrir því sem það er og getur orðið!

Áhrif af Mætti Goðsagnar: Dæmi
Til að skilja hvernig goðsögn virkar, skulum við líta á jaðarmenninguna er kallast pönk. Það þarf ekki að "muna eftir" (þ.e.a.s. skráð niður af sérfræðingum fyrir alla til að lesa) pönksögunni, því hún er alltaf til staðar í hvert sinn sem pönkhljómsveit spilar og er byggð á hefð sem er lengri en nokkurt okkar gæti mögulega munað eftir sem einnig endurvekur þetta ævarandi, tímalausa brjálæði sem gerir pönkið í fyrsta lagi einhvers virði. Staðreyndir og smáatriði fortíðarinnar skipta engu máli og gætu ekki fengið neina hljómsveit til að vekja þetta upp; sjálft bandið verður að þekkja þennan tímalausa, þýðingarmikla þátt sem gerði tónlist fyrirrennara þeirra einhvers virði, auk þess að læra það að það er ekki hægt að gera sama hlutinn tvisvar. Allar þessar pönksögu bækur íþyngja þig og skipta augljóslega engu máli þegar bandið er fyrir framan þig að gera hlutinn. Þessa ástríðu geturðu en séð í villtu taumleysi bestu pönkbandana sem sagan getur ekki snert - því þetta er ekki eitthvað sem hægt er að útskýra með hefðbundum og sögulegum aðferðum: það sem þetta er í raun er siður að svívirða siði, að níðast á tabúum til að víkka sjóndeildarhringinn á heiminum. Þegar það virkar, þá mun goðsögn pönkbandsins sem eyðileggur og frelsar í gegnum tónlistina ekki vera hamlandi Platónsk frumgerð, sem takmarkast við "persónueinkennin", heldur fyrirmynd sem gerir mönnum kleift til að grípa til aðgerða.

Hvernig á að afvegaleiða atburðarásir
[tímaferðir og aðrar tuggur]
Heimur veruleikans, hin hráa þrá fyrir augnablikum, bíður eftir okkur bakvið söguna, með leyndarmál sem hafa farið frá einni kynslóð til annarra sem hafa ofsaleg reynslugildi að það virðist einsog það fer fram úr sjálfum tímanum. Þessar reynslur er hægt að bægja frá, draga úr og afneita með þeim tifandi klukkum sem virðast umkringja okkur, en svo lengi sem við höfum hjartað á réttum stað, þá getum við alltaf fundið nýjar aðferðir til að fá þessar reynslur aftur og aftur. Sagan er ofsótt af sínum eigin örlögum/karma; augnablik ljóðrænnar byltingarinnar borgar til baka sínar ógreiddu skuldir sem verður vísað frá að eilífu svo lífið geti virkilega byrjað. Það sem við þurfum núna eru andartök sem eru svo yfirþyrmandi, svo ómótstæðileg að allt stjórnkerfi gangverksins mun bráðna fyrir framan svíðandi birtuna sem fylgir. Við ævintýrafólkið ættum að eltast við þessi andartök útum allan heim einsog veiðimenn eltast við sína dýrmætustu bráð.
Við viljum lifa, vera hér og nú. Þrá sem fer handan fortíð, nútíð, framtíð, ótímabundið andartak sem hengur í eilífðinni einsog ein stök tónlistarnóta, einsog sögur og sár sem halda áfram að vera til jafnvel ef við hugsum um annað. Í dag finn ég til og er til, að eilífu. Þrátt fyrir klukkur. Amen.

(sagan á hvolfi - b. 118)
Viðauki: Ef ekki núna, hvenær?

Maðurinn verður að lifa hvern dag, annars mun hann alls ekki lifa neitt. Ánægja hans og frelsi verður að vera hluti af hversdagsleikanum.
Hver sem lausnin er, hver sem byltinginn er, þá leggjum við til að það verði bundið við nútíðinna frekar en við framtíðina ef það á að vera raunverulega byltingarkennt.

Kristni heimtar af fylgjendum sínum að þau fresti löngunum sínum þangað til þau fara í næsta heim, þar sem þau verða ef til vill verðlaunuð fyrir rétta hegðun; þannig að það er ætlast til þess að þessi rétta hegðun er ekki nægilega fullnægjandi í sjálfu sér til þess að vera þess virði að vera verðlaunað. Þessi tegund af hugsun endurspeglar alvarlegan miskilning varðandi mannlega hamingju; því hamingjuna er hægt að finna í athöfninni, í athöfnum sem eru spennandi og fullnægjandi í sjálfu sér, í staðinn fyrir að bíða eftir verðlaunum fyrir ófullnægjandi athöfnum. Þannig að það er ekki að undra að margir sannkristnir einstaklingar eru bitrir og illkvitnir sem öfunda og gremjast heilbrigðar athafnir og spennandi uppátæki hjá öðrum- því þau trúa að þau muni finna sanna hamingju í "guðlegum verðlaun" fyrir háttalag sem er alls ekki spennandi eða fullnægjandi og þar af leiðandi verða þau að stara með öfundaraugum á annað fólk sem hagar sér frjálslega sem þau geta aðeins dreymt um að gera í þeirra mest "syndugu" draumum. Að vísu eru margir kristnir sem eru hamingjusamir eru hamingjusamir þrátt fyrir kristindóminn, því þau geta fengið ánægju útúr lífi þeirra og gjörðum sem þau hafa framkvæmd á þessarri jörðu.
Hefðbundnir Marxistar bæta við hin kristilegu mistök og taka eitt feilspor í viðbót með því að biðja fylgjendur sína um að vinna að byltingu sem þeir munu ef til vill aldrei lifa nógu lengi til að verða vitni af - það er að segja, að í Marxista "trúnni" þá er lönguninni frestað það lengi að maðurinn fær aldrei tækifæri á að upplifa hana. Það ætti þá ekki að koma neinum á óvart í dag, ef litið er framhjá hina tímalausri rómantík er varðar "göfga" sjálfsfórnarinnar, þá bjóða Marxistar uppá sáralitla uppörvun fyrir fólk sem vill virkilega berjast fyrir "kommúnista-byltinguna." En á móti kemur að neyslumarkaður kapítalismans lofar skjótri umbun í formi efnislegra muna (og þær goðsagnir og ímyndir sem því fylgir) í staðinn fyrir ófullnægjandi erfiðisvinnu sem það krefur okkur um.
Okkar bylting verður að vera tafarlaus bylting okkar daglega lífs; allt annað er ekki bylting, frekar en einn krafan að fólk geri það sem það vill ekki gera og vona í þetta sinn, einhvernmeginn, að bæturnar verði nægilegar. Þeir sem telja, oft ómeðvitað, að það er ómögulegt að öðlast sínar eigin þrár - og þar af leiðandi að það sé ógerningur að berjast fyrir því - byrja að berjast fyrir hugsjón og málstað í staðinn. En það er samt hægt að berjast fyrir okkur sjálf (annars hlýtur það að vera þess virði að reyna það!); þannig að það er mikilvægt að við leitumst eftir breytingum ekki í nafni einhverja kennisetningu eða æðra markmiðs, frekar fyrir okkur sjálf, í okkar nafni, þannig að við getum verið hæfari í lifa þýðingarmiklu lífi. Eins þurfum við fyrst og fremst að að breyta innihaldi okkar eigin lífi á byltingarkenndan hátt, frekar en að beina baráttu okkar að mannkynsögulegri breytingu sem við munum ekki lifa nógu lengi til að verða vitni af. Þannig getum við forðast það að líða einsog við séum einskis virði og útundan sem er útkoma þess að trúa því að það er nauðsynlegt að "fórna sjálfum sér fyrir málstaðin", og í staðin lifa til að upplifa uppskeru erfiðisins ... sem við unnum fyrir.

Textabrot sem koma fram í Crimethink útgáfunni:
Tæknin sem yfirbugar heimsins mestu máttarvöld - Hluti 1: Traktortogið - Í traktortogs-keppnini, þá er hið óhjákvæmilega þekkt sem sleði. Sleðinn mun yfirbuga hvaða traktora sem er, sama hversu kraftmiklir þeir eru. - Allt traktortog inniheldur 3 lykilhluta: hjólin, sleðan, byrðina - Í byrjun togsins þá er byrðin staðsett yfir hjólunum þarsem núningurinn er minniháttar. - En þegar traktorinn togar í sleðan... þá mun tæknibúnaðurinn í sleðanum draga byrðina niður sleðan. - Að lokum verða áhrifin sú að núningurinn verður meiri þangað til að traktorinn er yfirbugaður. "15000 kúbíka ofurtraktor að éta skít" - SAGAN - Traktorar heimsin, kastið af ykkur sleðana!
Þeir sem ekki geta gleymt fortíðnni eru dæmdir til að endurtaka hana.
Goðsögn = Saga án tíma
Lífið - Fæðing - Dauði - Ungdómur > léttleiki, frelsi - Aldur > Byrði, vani, hefð - Fortíð, nútíð, framtíð > hlutskipti - fortíð, nútíð, framtíð >örlög - Þyngdarafl
Hefurðu tekið eftir þessu - því fleiri klukkur sem við eigum, því minni tíma höfum við?
Jamm, ég á mín augnablik - en ég hefði frekar viljað að líf mitt væri ekkert nema augnablik, eitt af öðru...

Skáldskapur II

Lögreglumenn líta á þá látnu,
sumir lufsast og kúgast,
á meðan aðrir hunskast út
með hræðilegan hryllingsglampa í augunum.
Rist. Rifin. Tætt.

En hann starir en á suðurvegginn
með brennandi sígó á milli fingrana
og kalt kaffi í hægri hönd.
Ei kvíðinn né hræddur,
bara annars hugar,
með stillimyndina á
"Var það ég? Eða var það annar?"

ARGGGHHH!!!!

Jarðefnaeldsneyti og náttúrulegt gas, við erum svo háð því. Hversu alvarleg verða fráhvarfseinkennin? Þau verða blóðugri en Braindead í bland við píslargöngu Jesús og bjartari en Nagasaki og Hiroshima til samans. Getur náttúruleg orka á borð við vatn, vind og sólarljós komið í staðinn fyrir olíu? Eitt einfald "NEI" ætti að duga þessarri spurningu. Einsog ég sagði, við, manneskjur, þjóðir og þvíumlíkt apparat, erum háð jarðefnaeldsneyti, þetta er notað til knýja 90% af rafstöðvum í heiminum, bensín fyrir bíla,trukka, traktora, skip, fragt, flugvéla, geimflaugar - ammóníak er unnið úr olíu sem er notað í matvælaiðnað, ískápa og hreinsiefni svo eitthvað sé nefnt. Við erum hættulega háð jarðefnaeldsneyti... örlög okkar allra eru í þessarri svörtu slikju, dauðaslikju.

Ég hef minnst á þetta áður, athugið málið. Google leitarorð: Peak Oil

Skáldskapur

Allspennandi atburðarrás gerist
er blóðugt lík af ungri konu finnst
hrottalega svívírt
en ósnert.

Sama tíma á öðrum stað
situr maður sem starir,
sjónvarpið suðandi
en hann horfir ekki á.

Litla Reykjavíkurferðinn

Fór til Reykjavíkur dagana 2-4. Apríl, sem olli smávægilegum miskilningi hjá sumum heimamönnum, en nokkrir héldu að ég væri að flytja aftur og aðrir héldu að ég hefði keypt mér bíl. Nei, hvorttveggja gerði ég ekki.

Ég ferðaðist í bíl, ekki í lest. Einsog margir héldu.Á föstudaginn var lagt af stað klukkan 1420 í rauðum hyundai pony SL. Í bílnum voru þrír farþegar, Ingveldur, sem er eigandi bílsins, systur mínar tvær, Ingibjörg og Alexandra. Ég keyrði alla leiðina til en rúmlega hálfa frá Reykjavík. Ferðin gekk afar vel og við komumst á áfángastað í kringum 1930.

Að hitta vini og hin "dæmigerða skyldu"peningaeyðsla var það sem ég kom í framkvæmd þegar þangað var komið. Fellerí og aukaleg tilgangslaus útgjöld sem ég spanderaði í ýmsar neysluvörur á borð við kaffi, bjór, tóbak, geisladiska, tvær bækur og þrjár einingar af ólöglegum neysluvörum, sem ég hef klárað að neyta. Ég hreinsaði af debetkortinu, og mér svosum alveg sama.

Ég fékk að gista hjá góðum vinum í Álfheimum, Óskari og Guðrúnu. Þar var etið fisk og vísgrjón, drukkið bjóv og hovft eilítið á Eddie Izzavd. Eftir drykklanga stund, héldum við, ég og Óskar, í átt til miðbæs Reykjavíkur, miðpunktur ólífis og ósóma Íslands. En við sóttum fyrst Véstein "hinn eldrauði frjálslyndi sófistamarxistinn" Valgarðsson heim, en þar sat hann við tölvu og var að blogga og ég skora á einhvern vefhönnuð að hjálpa honum til að skipuleggja bloggið sitt aðeins betur og koma þessu í röð og reglu, skipta þessu niður í greinar, pistlar, skoðanir og smáblogg. Okkur var nú boðið inn, og við sátum inní stofu og spjölluðum um uppruna, tilgang, persónuleika og ættfræði katta. Sem var svakalega spennandi umræða. Já.
Áætlunin var einnig sú að fara á tvo skemmtistaði í einu samkvæmt einhverri vissri tímaáætlun. Klukkan var orðinn um 0930 þegar við ákváðum að hætta að tala um ketti, og skreppa út. Valið var Ari í Ögri eða einhver nýr skemmtistaður, de Palace (í gamla Fredda), en þangað fórum vér á útgáfutónleika Changer, hitta nokkra vini og maður drakk aðeins meira.
Um ellefu leytið var ég orðinn vel kenndur og changer voru ekki ennþá byrjaðir. Þá var ákveðið að færa sig yfir á Ara í Ögra með Vésteini. Þar hitti maður og ræddi við tvo góða félaga, um hámark olíu, tunglendingafalsanir, heimspeki og ýmislegt annað. Klukkan tólf fór maður á de Palace aftur, en þá voru Changer að enda sína tónleika. Sem var dálítið leiðinglegt. En við sósíalistarnir fengum okkur sæti og ræddum um "fucked up" forgangsröðun stjórnarmanna, sérstaklega í ljósi spádómsins um endi hins iðnvædda heims, þ.a.e.s. hámark olíu. Um eittleytið færðum við okkur aftur um set, og farið var í "Byltingakjallaran" á Fjólugötu, þar voru forsprakkar Gagnauga.net, sem er, að mig grunar, eina óháða íslenska frétta- og greinasíðan. Fréttir sem háðu fréttamennirnir telja að almenningur ráði ekki við. En í kjallaranum leyndist líka afar ráðvilltur þjóðverji, sem maður reyndi að ræða við, en var ekki í nógu góðu ástandi til að reyna vekja athygli á einhverju tilteknu málefni. Síðan var farið þaðan rúmlega hálftíma seinna. Leiðir skildu á laugaveginum, en þá ákváðum ég og Óskar Pétur að segja hófið gott í bili, og lögðum okkar leið til Devitos, sem gera afar, afar góðar pizzur. Pöntuðum tvær 18" pizzur. Meðan við biðum eftir pöntuninni, stóð ég útí rigningunni, reykjandi rettur og varð holdvotur, mér til mikillar gleði, því mér finnst rigninginn bara nokkuð góð.

Á laugardaginn ráfaði ég um götur bæjarins. Gekk frá Ég keypti mér 15 geisladiska á tveim stöðum, Geisladiskabúð Valda, sem er einn af safnara-demöntum Reykjavíkur og einnig mælti ég mér mót við Birki í I Adapt (birkirfmc á töflunni). En hann sér um afar forvitnilega og frjálslega starfsemi er heitir Gagnaugað . Sá rekstur gengur vel, að mér finnst. Þetta er DIY/GÞS (do it yourself/gerðu það sjálfur) plötubúð og blaðaútgáfa (umboð fyrir ýmsar hljómsveitir?) sem hann starfrækir á ýmsum stöðum, en allar hans vörur eru geymdar í gömlum pappa- og plastkössum sem hann tekur með sér til t.a.m kolaportsins, tónleikastaði en höfuðstöðvar hans eru í kjallaríbúð einhverstaðar í holtunum. Hann fékk eitthvað smá samviskubit yfir því að ég væri að kaupa fjöldan allan af diskum, átta stykki með eftirfarandi hljómsveitum: Andlát, A life once lost, Changer, Circle, Graveslime, The Hope Conspiracy, I Adapt og Jesuseater, hann gaf mér samt afslátt, en í heild minnir mig að þetta átti að kosta 11.300, en ég borgaði 10.000, fékk einnig "Gadgie 17" í kaupbæti. Ég var bara nokk sáttur við það. Hjá Geisladiskabúð Valda keypti ég mér þrjár plötur með Pink Floyd, tvær með Herbie Hancock, James Taylor Quartet og Sonic Youth. Sem ég greiddi ca. 7000-8000 þúsund kall. Mér finnst það bara ágætlega sloppið.

Síðan voru það tvær bækur eftir Philip K. Dick, A Scanner Darkly og UBIK, sem ég er hálfnaður með. Afar áhugaverður höfundur, ég mun eflaust kaupa fleiri bækur eftir hann. UBIK fjallar um tíma og rúm, líf, hálf-líf og dauða, víddir og samhliða heimar. Afar frjór einstaklingur sem skildi eftir sig rúmlega 30 skáldsögur, ógrynni af smásögum, fjöldan allan af samvinnu verkefnum og auðgaði hugmyndaflugið hjá öðrum vænlegum vísindaskáldsagna- og handritshöfundum, kvikmyndagerða- og vísindamönnum.

Einnig sá ég tvær stórgóðar myndir hjá Óskari, Paths of Glory og The Wicker Man sem eru stórfengleg meistaraverk, svo ekki sé minna sagt.

En þetta var Sódómaferðin í hnotskurn.