...þó svo að Vefarinn mikli frá Kasmír eftir Haldór Laxnes sé með eindæmum leiðinleg bók. Að vísu er ég eki búinn með þenan doðrant, en er kominn í sjötu bók eða sjöundu, en mein Godt! hvað þetta er svakalega leiðingleg bók, hann hefur skrifað þeta í einhverju andlegu rúnki bara til að pumpa einhverju skáldlegu í ritað form og brundað einhverjum bókstöfum á blað. Það má vera að hann sje að gagnrína samtímaskáld sín sem í endalausri leit sini að fudlkomnun enda sem einhverjir heilaþvegnir munkar í klaustri nálægt Brúsel í Belgju. Þó er þetta að mestu byggt á hans eigin lífsreynslu þegar hann fór í kaþólskt munkaklaustur nálægt Lúxemborg árið 1922. Finnst mér nú Þórbergur Þórðarsson takast betur til í að skrifa svona hjal, þar sem hann skrifar að mestu um sjálfan sig og þá litríku karaktera sem hafa verið á hans vegi.
En þetda expresjóníska form er alveg ömurlegt, og gáfumannahjalið með því að koma með tilvitnanir á Ítölsku, Þísku, Latínu, Spænsku og fleiri tungumál án þess, með undantekningum þó, að ýa að því hvað í andskotanum maðurinn er að tala um. Og þetta óhemju mikla Jesú- og gvuðatal fer sjerstaklega í mínar fínustu.
Ég skal samt lesa Sjálfstætt fólk, Íslandsklukkuna, Gerplu og Atómstöðina, en það verður langt þangað til og eflaust langt á milli bóka. En þessi fyrsta bók hans, Vefarinn mikli, virkar frekar einsog repellant frekar en attraction. Ég hef reynt að lesa hana með frekar opnu hugarfari, búist við einhverju spekingslegu en þó lítið fundið. Mér finnst þessi bók vera svo mikill áreynsla frá ungu skáldi* til þess að vera metinn sem rithöfundur. Sori og óbjóður.
*þar sem hann var 25 ára þegar hann gaf hana út.
2 ummæli:
Jafnvel bestu skáld hafa sínar hæðir og lægðir, eða ætti ég að segja fjöll og dali? Ég hef enn ekki lesið Vefarann, en séð brot úr henni og virkaði það óneitanlega helvíti bóhem-artífartí. Íslandsklukkan er aftur á móti ein af eftirlætis bókum mínum. Á einnig leikritið á plötu heima. Var kominn ágætlega á leið með fyrri hluta Sjálfstæðs fólks og líkaði mjög vel það sem komið var. Loks hef ég lesið leikrítið Silfurtúnglið og smásöguna Napóleon Bónaparti og líkaði bæði verk. Arnhildlur, systir mín, hefur líka mælt eindregið með Heimsljósi.
Loks má ekki gleyma ljóðum Laxness.
Ég geri mér grein fyrir stöðu hans sem mikilvert íslenskt skáld og ég stefni á að lesa meira eftir hann, en Vefarinn mikli frá Kasmír er bók sem er einfaldlega leiðinleg. Maður gæti, með tíð og tíma, farið í nánari útlistun AF HVERJU hún er svona leiðinleg, en ég læt duga að segja að þetta er með eindæmum leiðinleg lesning, því ég las ekkert sem telst sérstaklega minnisvert. Bara vanabí-artífartí "takið mig alvarlega" ungskálds-rembingur.
En einsog ég tók fram þá er ég ekki búinn að klára hana, ég verð að klára hana, það gæti verið að það leynist gullmoli í lokin sem mun láta þetta ritverk skína.
Skrifa ummæli