Það er óneitanlega gott að búa á Íslandi. Þetta jaðrar á við klisju en er að mínum hógværa dómi alveg dagsatt. En þessi litla klisja á ekki við alla Íslendinga er finna ekki vott af sannleiksgildi í þessari tuggu og finnast ekkert gott að búa hér og það má vera af ýmsum ástæðum sem óþarfi er að telja upp nú. En þrátt fyrir það að mér finnist gott að búa hér þýðir ekki endilega að ég sé sérstaklega heimakær og hvað þá sáttur! Því miðað við þær dularfullar athafnir og hegðun ýmissa háttsettra einstaklinga og tilburði í átt að nýíhaldisma og augljósum fasisma þá eru talsverðar líkur á því að maður taki sínar föggur og flytji héðan burt áður en stormsveitirnar byrja að valsa um götur landsins með sjálfvirkar hríðskotabyssur lúberjandi á þeim er dirfast að formæla das Reich.
Það er skrítið þegar maður gerir sér betur og betur grein fyrir því að eitthvað meira en lítið er að! En sökum þess að búið er að halda manni hálfdormandi með ýmsum heilaþvotti, þá á maður bágt með að ota sínum tota að einhverri einni uppsprettu, einhverja eina orsök. Gæti ekki bara verið að það séu margar orsakir fyrir þessari þróun frá sykursæta, herlausa, friðsama og yndislega eyríkis að litla, dúllulega og obboslega fína lögregluríkinu með ódýra orku og nóg af gjöfulli landi fyrir stóriðju og mengun? Veit það ekki, en eitthvað er að og ég ætla að reyna í framtíðinni að aftra mig frá því að skella skuldina eingöngu á Bandaríkin.
Já, ég er orðinn töluvert þreyttur á "skellum skuldinni á Bandaríkin!"-útskýringuna þegar eitthvað bjátar á í heiminum í dag. Annaðhvort eru Bandaríkjamenn að "gera of mikið" eða "of lítið" eða "ekki neitt" til að kljást við öll heimsins vandamál, bæði raunveruleg og ímynduð. Ég mundi samt kjósa síðasta valmöguleikann, þeir ættu helst ekki neitt vera að kljást við öll heimsins vandamál en frekar þess í stað einbeita sér að vandamálunum sem liggja heima fyrir, fátækt, hungur, miskipting auðs, spilling, bókstafstrú og svo framvegis.
Það er skrítið þegar maður gerir sér betur og betur grein fyrir því að eitthvað meira en lítið er að! En sökum þess að búið er að halda manni hálfdormandi með ýmsum heilaþvotti, þá á maður bágt með að ota sínum tota að einhverri einni uppsprettu, einhverja eina orsök. Gæti ekki bara verið að það séu margar orsakir fyrir þessari þróun frá sykursæta, herlausa, friðsama og yndislega eyríkis að litla, dúllulega og obboslega fína lögregluríkinu með ódýra orku og nóg af gjöfulli landi fyrir stóriðju og mengun? Veit það ekki, en eitthvað er að og ég ætla að reyna í framtíðinni að aftra mig frá því að skella skuldina eingöngu á Bandaríkin.
Já, ég er orðinn töluvert þreyttur á "skellum skuldinni á Bandaríkin!"-útskýringuna þegar eitthvað bjátar á í heiminum í dag. Annaðhvort eru Bandaríkjamenn að "gera of mikið" eða "of lítið" eða "ekki neitt" til að kljást við öll heimsins vandamál, bæði raunveruleg og ímynduð. Ég mundi samt kjósa síðasta valmöguleikann, þeir ættu helst ekki neitt vera að kljást við öll heimsins vandamál en frekar þess í stað einbeita sér að vandamálunum sem liggja heima fyrir, fátækt, hungur, miskipting auðs, spilling, bókstafstrú og svo framvegis.
Neo-Consveratism eða Nýíhaldismi
Ég vill taka það fram að ég nota orðið Nýíhaldismi í ljósi þessi að flest allt sem hefur endað á "-isma" eða "-isti" er í augum vissra aðila illt og djöfullegt. Sem dæmi; Kommúnismi, Anarkismi, Marxismi og ekki má gleyma Fasisma og Nasisma. Þannig að ég er bara að nota sama meðalið. Alternativið er nýíhaldsinni, sem ég mun einnig nota.
Hvað er nýíhaldismi? Þetta dregið af orðinu Neo-Conservatism (einnig kallað Neo-Cons) og er talið að hafi sprottið af fullum krafti í forsetatíð Ronald Reagans og nú aftur hjá núverandi forseta Bandaríkjana, George Walker Bush. Þessi stefna felst í því að viðhalda vissu valdi hjá útvöldum ættum og einstaklingum inní tilteknu ríki, berjast fyrir frjálsum viðskiptum og hafa afar aggresíva utanríkistefnu, þó sér í lagi gegn Miðausturlöndum að undanskildu ríki Ísraelsmanna. Á tímum kalda stríðsins var utanríkistefna nýíhaldsinna að mestu andkommúnískur áróður og Rússahatur. Þessi stefna einkennist af afar, afar valkvæmri hugsun og ekki er óeðlilegt að kristnir bókstafstrúarmenn og zíonistar aðhyllast þessa pólítíska skoðun. Stundum er gripið til póst-móderníska útskýringa, einsog t.d. að svara á afar einkennilegan hátt, jafnvel þannig að það komi bara spurningunni ekkert við.
Hvað er nýíhaldismi? Þetta dregið af orðinu Neo-Conservatism (einnig kallað Neo-Cons) og er talið að hafi sprottið af fullum krafti í forsetatíð Ronald Reagans og nú aftur hjá núverandi forseta Bandaríkjana, George Walker Bush. Þessi stefna felst í því að viðhalda vissu valdi hjá útvöldum ættum og einstaklingum inní tilteknu ríki, berjast fyrir frjálsum viðskiptum og hafa afar aggresíva utanríkistefnu, þó sér í lagi gegn Miðausturlöndum að undanskildu ríki Ísraelsmanna. Á tímum kalda stríðsins var utanríkistefna nýíhaldsinna að mestu andkommúnískur áróður og Rússahatur. Þessi stefna einkennist af afar, afar valkvæmri hugsun og ekki er óeðlilegt að kristnir bókstafstrúarmenn og zíonistar aðhyllast þessa pólítíska skoðun. Stundum er gripið til póst-móderníska útskýringa, einsog t.d. að svara á afar einkennilegan hátt, jafnvel þannig að það komi bara spurningunni ekkert við.
Sumum ku finnast það frábært og afar hentugt að skipta skoðunum og heiminum upp í svart og hvítt, gott og illt, rétt og rangt, salt og pipar. Þetta einfaldar hlutina. Farið er eftir gullna boðorði 14. aldar heimspekings er kallast Rakhnífur Occams: Einfaldasta skýringin er líklega sú rétta. En þegar skýringarnar eru orðnar merkilega barnalegar og bera með sér ævintýrakenndan blæ, þá má leita af aðeins flóknari útskýringum og jarðbundnum. Ekki sakar að lesa sig um.
En á þessum stórbrotnu, undarlegu og stórmerkilegum tímum þurfum við að fá allt í niðursuðudósaútgáfum og slagorðum sem okkur er skammtað af mönnum með silfurskeið, t.a.m. Björn Bjarnason sem er án efa okkar mætasti nýíhaldsmaður og auk hans má nefna Sigurð Kára Kristjánsson, Halldór Ásgrímsson og auðvitað hinn kostulegi Hannes Hólmsteinn Gissurason. Egill "Silfur" Helgason er einnig nokkuð hrifin af þessari hugmyndafræði. Fleiri eru eflaust hægt að tína til.
Voru prúðmannlegu íslensku Nýíhaldssinnar skipta mannkynsögunni upp í tvo einkennilega sagnfræðilega búta sem eru einhvern megin á þessa leið: eftir að Bandaríkin sigruðu Kommúnisman og eftir að bandóðir barbarabar rændu fjórum flugvélum og réðust á "boðbera frelsis og lýðræðis", áðurnefnd Bandaríkin. Þeir telja einnig að Bandaríkin séu óskeikul í orðum og gjörðum. Að allir leiðtogar Bandaríkjana eru hreint út sagt frábærir. Og allt sem Bandaríkjamenn meira og minna gera er bara óviðjafnalegt, rétt einsog okkar ástsæla Leoncie.
Samkvæmt söguskoðun þessara aðila, eða allavega það sem ég hef skilið af orðum þeirra og skrifum undanfarið, þá var allt frábært frá árinu 1991 til ársins 2001. Semsagt að allur heimurinn átti gróskumikið og hamingjusamt tímabil sem stóð nákvæmlega í áratug (eflaust Davíð Oddssyni að þakka). En allt í einu spratt upp hið illa. Það byrjaði að birtast fólk sem dýrkaði dauðann meira en lífið sjálft og ákváðu í illgirni sinni að murka vit og von úr saklausum borgurum og vinnandi mönnum með allskyns vélabrögðum. Eða allavega því eigum við að trúa og ekkert svo ólíklegt að imbakassafíklar gleypi þetta hrátt í þessari gullfiskaöld sem við lifum í. En það er samt sem áður eitthvað afar barnalegt við þessa grátbroslegu samantekt mína.
Bahrain, Egyptaland, Tyrkland, Íran (Persía), Írak, Ísrael, Jórdanía, Kúveit, Líbanon, Óman, Qatar, Sádí, Sýrland, Sameinuðu Furstadæmin, Jemen, og Palestínsku svæðin sem er Vesturbakkin og Gaza-ströndin urðu ekki til árið 2001, og svei mér þá ef það var ekki gerð innrás í Írak á undan 11. september 2001, nánar tiltekið 1991 og það var einnig gert undir afar vafasömum formerkjum. Ekki man ég eftir neinum brennandi turnum í New York í sögubókunum um það, en talað var um nýfædd börn á fæðingardeildum sem íraskir hermenn áttu hafa tekið og hent í gólfið sem nægilega góða ástæðu til að verja Kúveit frá ósýnilegum her.
Sumir nýíhaldssinnar vilja nú að við gleymum öllu sem gerðist fyrir 11. september 2001. Eða einsog Björn og Egill hafa verið nokk ötullir við að ítreka, ráðist var á Afganistan og Írak eftir 11. september, ekki fyrir. Nautz, hvur fjandinn. You could have fooled me. En með þessu eru þeir að reyna segja að þetta "vestræna hatur" og "árásir á vestræn gildi" hafa ætíð verið viðloðandi við hugsunarhátt serkana í mið-austri frá örófi alda og það sé bara skrifað í Kóranin að Múslímar eigi að hata, en ekki elska einsog okkar "vestrænu gildi" kenna vorum saklausu lömbum. Annað sérstakt við þessa einkennilegu söguskýringu er að þetta snýst ekki um trúabrögð, allavega ekki af okkar vestrænu hálfu, þessir sömu menn sem reyna að réttlæta veru kristinna afturhaldssinna, halda því sömuleiðis fram að þetta snúist um trúarbrögð hjá þessum bandóðu múslímum eða íslamistum. Íslamistar, þetta hljómar kunnuglega. Skella -isma á eitthvað og þá er það næstum átómatískt orðið illt og djöfullegt.
En Íslamistar, skilst mér á hinum heilanum mínum, er ekki svo ósvipað Nýíhaldismum. Þ.e. að blanda saman trú og pólítik, sem eru nú bara ein eldfimustu umræðuefni sem hægt er að stikla á. Og þegar þessu er blandað saman þá verður þetta væntanlega að einhverjum mólótov-kokteili... en mér finnst nokkuð augljóst hver grýtti kokteilinum fyrst. Byrjar á N.
En á þessum stórbrotnu, undarlegu og stórmerkilegum tímum þurfum við að fá allt í niðursuðudósaútgáfum og slagorðum sem okkur er skammtað af mönnum með silfurskeið, t.a.m. Björn Bjarnason sem er án efa okkar mætasti nýíhaldsmaður og auk hans má nefna Sigurð Kára Kristjánsson, Halldór Ásgrímsson og auðvitað hinn kostulegi Hannes Hólmsteinn Gissurason. Egill "Silfur" Helgason er einnig nokkuð hrifin af þessari hugmyndafræði. Fleiri eru eflaust hægt að tína til.
Voru prúðmannlegu íslensku Nýíhaldssinnar skipta mannkynsögunni upp í tvo einkennilega sagnfræðilega búta sem eru einhvern megin á þessa leið: eftir að Bandaríkin sigruðu Kommúnisman og eftir að bandóðir barbarabar rændu fjórum flugvélum og réðust á "boðbera frelsis og lýðræðis", áðurnefnd Bandaríkin. Þeir telja einnig að Bandaríkin séu óskeikul í orðum og gjörðum. Að allir leiðtogar Bandaríkjana eru hreint út sagt frábærir. Og allt sem Bandaríkjamenn meira og minna gera er bara óviðjafnalegt, rétt einsog okkar ástsæla Leoncie.
Samkvæmt söguskoðun þessara aðila, eða allavega það sem ég hef skilið af orðum þeirra og skrifum undanfarið, þá var allt frábært frá árinu 1991 til ársins 2001. Semsagt að allur heimurinn átti gróskumikið og hamingjusamt tímabil sem stóð nákvæmlega í áratug (eflaust Davíð Oddssyni að þakka). En allt í einu spratt upp hið illa. Það byrjaði að birtast fólk sem dýrkaði dauðann meira en lífið sjálft og ákváðu í illgirni sinni að murka vit og von úr saklausum borgurum og vinnandi mönnum með allskyns vélabrögðum. Eða allavega því eigum við að trúa og ekkert svo ólíklegt að imbakassafíklar gleypi þetta hrátt í þessari gullfiskaöld sem við lifum í. En það er samt sem áður eitthvað afar barnalegt við þessa grátbroslegu samantekt mína.
Bahrain, Egyptaland, Tyrkland, Íran (Persía), Írak, Ísrael, Jórdanía, Kúveit, Líbanon, Óman, Qatar, Sádí, Sýrland, Sameinuðu Furstadæmin, Jemen, og Palestínsku svæðin sem er Vesturbakkin og Gaza-ströndin urðu ekki til árið 2001, og svei mér þá ef það var ekki gerð innrás í Írak á undan 11. september 2001, nánar tiltekið 1991 og það var einnig gert undir afar vafasömum formerkjum. Ekki man ég eftir neinum brennandi turnum í New York í sögubókunum um það, en talað var um nýfædd börn á fæðingardeildum sem íraskir hermenn áttu hafa tekið og hent í gólfið sem nægilega góða ástæðu til að verja Kúveit frá ósýnilegum her.
Sumir nýíhaldssinnar vilja nú að við gleymum öllu sem gerðist fyrir 11. september 2001. Eða einsog Björn og Egill hafa verið nokk ötullir við að ítreka, ráðist var á Afganistan og Írak eftir 11. september, ekki fyrir. Nautz, hvur fjandinn. You could have fooled me. En með þessu eru þeir að reyna segja að þetta "vestræna hatur" og "árásir á vestræn gildi" hafa ætíð verið viðloðandi við hugsunarhátt serkana í mið-austri frá örófi alda og það sé bara skrifað í Kóranin að Múslímar eigi að hata, en ekki elska einsog okkar "vestrænu gildi" kenna vorum saklausu lömbum. Annað sérstakt við þessa einkennilegu söguskýringu er að þetta snýst ekki um trúabrögð, allavega ekki af okkar vestrænu hálfu, þessir sömu menn sem reyna að réttlæta veru kristinna afturhaldssinna, halda því sömuleiðis fram að þetta snúist um trúarbrögð hjá þessum bandóðu múslímum eða íslamistum. Íslamistar, þetta hljómar kunnuglega. Skella -isma á eitthvað og þá er það næstum átómatískt orðið illt og djöfullegt.
En Íslamistar, skilst mér á hinum heilanum mínum, er ekki svo ósvipað Nýíhaldismum. Þ.e. að blanda saman trú og pólítik, sem eru nú bara ein eldfimustu umræðuefni sem hægt er að stikla á. Og þegar þessu er blandað saman þá verður þetta væntanlega að einhverjum mólótov-kokteili... en mér finnst nokkuð augljóst hver grýtti kokteilinum fyrst. Byrjar á N.
2 ummæli:
Nasistar?
Nietzche?
Nostradamus?
Norðlendingar?
Nýsjálendingar?
Napóleon?
Negrarnir?
Nepótistar
Skrifa ummæli